Με κομμένη την ανάσα περιμένουν, σήμερα, οι πολίτες και οι επιχειρήσεις την εξαγγελία των μέτρων που θα περιέχει το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο, ύψους 23 δισ. ευρώ, το οποίο απλά επεκτείνει το «μνημόνιο», που έληγε κανονικά το 2013, μέχρι το 2015.
Τα σημερινά μέτρα, που θα εξειδικευτούν μέχρι και τις 16 Μαΐου, συνιστούν μια ομολογία αποτυχίας της πολιτικής που εφαρμόζεται από τον περασμένο Μάιο, η οποία προφανώς, αν είχε επιτύχει τους στόχους της, δεν θα χρειαζόταν νέα μέτρα.
Αυτό λέει η λογική. Τόσο οι πολίτες όσο και οι επιχειρήσεις δηλώνουν ότι, παρά και τα νέα μέτρα, δεν υπάρχει ελπίδα. Το ίδιο, δυστυχώς, πιστεύουν και οι αγορές και οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων έχουν φτάσει στα επίπεδα των επιτοκίων των... πιστωτικών καρτών.
Εντεκάμισι μήνες μετά το μνημόνιο, η οικονομική πολιτική βρίσκεται σε αδιέξοδο. Πέρυσι την ίδια περίοδο, στρώναμε την ένταξη στο μηχανισμό, ώστε να εξασφαλίσουμε δανειακά κεφάλαια και να μην έχουμε ανάγκη τις αγορές, με αντίτιμο σκληρά μέτρα, δεκάδων δισ. ευρώ.
Φέτος, παρά τα μέτρα, καταφέραμε να είμαστε σε ακόμα χειρότερο σημείο, στα πρόθυρα της αναδιάρθρωσης του χρέους, με οποιαδήποτε μορφή και αν αυτή υλοποιηθεί. Δεν κατέστη εφικτό να ελεγχθεί ούτε το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2010, με τη Eurostat να θέτει τους γνωστούς «αστερίσκους».
Για το έλλειμμα του 2011, ούτε λόγος να γίνεται. Αγνωστο το πού θα φτάσει, γιατί οι συντάκτες του μνημονίου «ξέχασαν» το βασικότερο. Για να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα, θα πρέπει να υπάρχει αύξουσα φορολογητέα ύλη. Οταν αυτή συρρικνώνεται -λόγω της ίδιας πολιτικής- είναι αδιανόητο να θέτεις στόχο την αύξηση των φορολογικών εσόδων από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων κατά 6,5%!
Στο άλλο μέτωπο, αυτό της ανάπτυξης και της απασχόλησης, τα στοιχεία κόβουν την ανάσα: Η ανεργία που ξεπέρασε το 15% και οι άνεργοι βαδίζουν προς τις 800.000 άτομα. Η δικαιολογία είναι πως η ύφεση ξεπέρασε τις εκτιμήσεις του μνημονίου. Γιατί, μήπως υπάρχει έστω μία εκτίμηση του μνημονίου που επιβεβαιώθηκε;
Την περασµένη εβδοµάδα στο Πεκίνο εξαφανίστηκε ένας καλλιτέχνηςκι έναςάλλος έκανε την εµφάνισήτου. Ο Αϊ Ουέιουεϊ συνελήφθη στο αεροδρόµιο της κινεζικής πρωτεύουσας τη ∆ευτέρα και οδηγήθηκε σε άγνωστη τοποθεσία. ∆υο ηµέρες µετά, ο Μποµπ Ντίλαν εµφανίστηκε για πρώτη φορά µπροστά στο κινεζικό κοινό. Ο αµερικανός τραγουδοποιός πήγε και έφυγε από την Κίνα χωρίς να κάνει τηνπαραµι κρήδήλωση στήριξης προς τον κινέζο καλλιτέχνη και ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, ο οποίος κρατείται απότις Αρχέςσε άγνωστη τοποθεσία. Η σιωπή του 70χρονου Ντίλαν δεν ήταν όµως η µόνη αιτία της οργισµένης αντίδρασης οργανώσεων όπωςτο Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων στις Ηνωµένες Πολιτείες.Ο άνθρωπος που σχεδόνµισό αιώναπριν στη Νέα Υόρκη, 22χρονών, είχε απαιτήσει να παίξει τα τραγούδια που είχε αποφασίσει ο ίδιος και όχι κάτι «πιο ανώδυνο» όπως του ζητούσαν οι παραγωγοί τουδηµοφιλούς τηλεοπτικού προγράµµατος «The Ed Sullivan Show», στο Πεκίνο δέχθηκε να υποβάλει το πρόγραµµά του προς έγκρισηστην υπηρεσία λογοκρισίας του κινεζικού καθεστώτος. Και – καµίαέκπληξη – από το πρόγραµµα αυτό απουσίαζανεµβληµατικά τραγούδια διαµαρτυρίας όπως το «Blowin’ in the Wind» και το «Times They Are a – Changing». «Είναι σοκαριστικό να τον βλέπεις να συναινεί σε αυτό το είδος λογοκρισίας. Θα έπρεπενα ντρέπεται» ήταν το σχόλιο του Μπραντ Ανταµς, εκπροσώπου του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων. «Εχασε µια ιστορική ευκαιρία να µεταδώσει ένα µήνυµα ελευθερίας και ελπίδας, αλλά άφησε τους λογοκριτές να επιλέξουντο πρόγραµµάτου» πρόσθεσε.
Σύµφωνα µε πληροφορίες, το κινεζικό καθεστώς είχε απαγορεύσει πέρυσι στον Ντίλαν να εµφανιστεί στο Πεκίνο φοβούµενο ότι ο ζωντανός θρύλος της αµερικανικής µουσικής θα προχωρούσε σε κάποια καταγγελία από σκηνής όπως έκανε η ισλανδή τραγουδίστρια Μπιορκ όταν σε συναυλία τηςστη Σαγκάη το 2008 είχεταχθεί υπέρ της ανεξαρτησίας στο Θιβέτ. Το «πράσινο φως» από το υπουργείο Πολιτισµού δόθηκε µόνο όταν ο Ντίλαν δέχθηκε να υποβάλει στους κινέζους λογοκριτές το πρόγραµµά του. Οπως σηµειώνει πάντως ο Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς στους «Τάιµς», ενδεχοµένως κάποιοιπεριµένουν πολλά από την «κάποτεφωνή της συνείδησης» της ∆ύσης.
Η περίοδος διαµαρτυρίας του Ντίλαν εξάλλου αποτελεί µόνο ένα µικρό τµήµα µιας πλούσιας διαδροµής στην οποίαπεριλαµβάνεται η βάπτισή του στουςαναγεννηµέ νους χριστιανούς αλλάκαι µια φάση σκληροπυρηνικού σιωνισµού. «Γιατί θα έπρεπε να περιµένουµε από τον Ντίλαν να κάνει ό,τι δεν κάνουν οι δυτικέςκυβερνήσειςκαι οι δυτικοίεπιχειρηµατίες;», επισηµαίνει ο βρετανόςαρθρογράφος.
ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ τηςΚυριακής, ο Μποµπ Ντίλανεµφανίστηκε µε την ίδια α-πολιτική διάθεση και στην πόλη Χο ΤσιΜινχ (πρώην Σαϊγκόν).Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες απότον πόλεµοτου Βιετνάµ, ο αµερικανός καλλιτέχνης που πρόσφερε στο φιλειρηνικό κίνηµα των Ηνωµένων Πολιτειών µερικούς από τουςγνωστότερους αντιπολεµικούς ύµνους εκείνητην εποχή, τραγούδησε σε ένα κοινό 8.000
θεατών από τους οποίους οι µισοί ήταν ξένοι. Και µάλλον δεν ξεχνούσε ότι βρισκόταν σε µιαχώρα της οποίας ο µισός πληθυσµός δεν έχει καµία ανάµνηση από εκείνον τον µακρινό πόλεµο.
Η κρίση έφερε τα βιβλία οικονομικού περιεχομένου στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και στην κορυφή της λίστας των μπεστ σέλερ. Οι οικονομολόγοι, από άχαροι τεχνοκράτες έχουν μεταβληθεί σε πολιτικούς πρωταγωνιστές και όλος ο δυτικός κόσμος κρέμεται από τα χείλη τους. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Και πάλι οι οικονομολόγοι έχουν την απάντηση. Και κατακρίνουν τον... εαυτό τους. Για την ακρίβεια, μία μερίδα τους κατακρίνει μια άλλη: εκείνους που στη δημόσια συζήτηση «νομιμοποιούν τη σημερινή υποταγή της οικονομικής πολιτικής στις απαιτήσεις των χρηματοοικονομικών αγορών».
Στη χορεία των αμφισβητούντων ανήκουν και τέσσερις αναγνωρισμένοι γάλλοι οικονομολόγοι, πανεπιστημιακοί και ερευνητές, που συνέταξαν μαζί ένα «Μανιφέστο των ανήσυχων οικονομολόγων». Και δεν είναι μόνοι τους. Το κείμενο, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πόλις, έχουν υπογράψει άλλοι 700 οικονομολόγοι. Είναι τα πράγματα τόσο ανησυχητικά; Είναι, λένε. Γιατί επί τριάντα χρόνια «ασκήθηκε μια τυφλή πολιτική» και μάλιστα «στο όνομα της επιστήμης». Η νεοφιλελεύθερη οπτική, που κυριάρχησε στην οικονομική επιστήμη, φρονεί ότι η γενική απελευθέρωση των αγορών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μέγιστη ανάπτυξη και στην άριστη δυνατή οικονομία. Αλλά αυτό, κατά τους Φιλίπ Ασκεναζί, Τομάς Κουτρό, Αντρέ Ορλεάν, Ανρί Στερντινιάκ δεν είναι παρά «βολική μυθοπλασία για μαθηματικά μοντέλα».
Οι τέσσερις οικονομολόγοι πιάνουν έναν προς έναν δέκα μύθους, όπως λένε, του νεοφιλελευθερισμού και τον υπονομεύουν με επιχειρήματα. Η χρηματοοικονομική ολοκλήρωση, υποστηρίζουν, δεν φέρνει οικονομική ανάπτυξη γιατί εξαφανίζει την παλιά κουλτούρα του κοινού συμφέροντος όλων των μερών μιας επιχείρησης, δίνοντας υπερβολική δύναμη στους μετόχους. Οι τελευταίοι, προσδοκώντας αποδόσεις κεφαλαίων της τάξης του 15%-25% τον χρόνο, φρενάρουν την οικονομική ανάπτυξη και υποβαθμίζουν τους εργαζομένους.
Οι αγορές, εξάλλου, δεν μπορούν να κρίνουν σωστά τη φερεγγυότητα των κρατών, παρά τα όσα λέει η επικρατούσα οικονομική θεωρία. «Αφού το επιτόκιο που απαιτείται από την Ελλάδα αυξήθηκε πάνω από 10%, όλοι συμπεραίνουν ότι ο κίνδυνος χρεοκοπίας επίκειται: εφόσον οι επενδυτές απαιτούν ένα τόσο μεγάλο ασφάλιστρο κινδύνου, τότε ο κίνδυνος πρέπει να είναι ιδιαίτερα υψηλός». Αλλά αυτό, λένε οι συγγραφείς, είναι «χοντρό λάθος». Γιατί «δεν λαμβάνονται υπόψη τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη όσο μια αφηρημένη εκτίμηση για την αξία κάποιων τίτλων, με βάση προβλέψεις για το μέλλον».
Οι ανήσυχοι οικονομολόγοι (http: //economistes-atterr s. blogspot. com) θεωρούν επίσης μύθο ότι «η κατακόρυφη αύξηση του δημόσιου χρέους οφείλεται σε σπατάλη». Η πρόσφατη έκρηξη του δημόσιου χρέους, λένε, οφείλεται κυρίως στα σχέδια διάσωσης της χρηματοοικονομικής αγοράς. Μύθος είναι, κατά τους συγγραφείς του «Μανιφέστου», και το ότι τα εγγόνια μας θα πληρώσουν τα χρέη μας. Η πραγματική «μεταφορά πλούτου», λένε, δεν γίνεται από τα εγγόνια μας προς εμάς, αλλά από τους απλούς φορολογουμένους προς τους εισοδηματίες. Η πολιτική συστηματικής μείωσης της φορολογίας που ακολουθήθηκε από το 1980 και μετά, αντί να τονώσει την ανάπτυξη επιδείνωσε σταδιακά τα δημόσια ελλείμματα και ανάγκασε τα κράτη να δανειστούν από τους μεγάλους εισοδηματίες και τις χρηματοοικονομικές αγορές. «Οι πλούσιοι απέκτησαν έντοκους τίτλους δημόσιου χρέους που εκδόθηκαν για να χρηματοδοτήσουν ελλείμματα που προκλήθηκαν από τις μειώσεις φόρων. Μόνο στη Γαλλία, στη δεκαετία 2000-2010, οι μειώσεις φόρων κόστισαν 100 δισ. ευρώ».
Οι συγγραφείς προτείνουν- ανάμεσα σε πολλά άλλα- να οριστεί πλαφόν στις αμοιβές των traders, να αυξηθεί σημαντικά η φορολόγηση των πολύ υψηλών εισοδημάτων, να μην επιτρέπεται στους οίκους αξιολόγησης να επηρεάζουν αυθαιρέτως τα επιτόκια μέσω του υποβιβασμού μιας χώρας και να εγγυάται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα την επαναγορά των κρατικών τίτλων.
Ζητούν επίσης επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε άλλη βάση. Και προβλέπουν ότι η ταυτόχρονη επιβράδυνση επενδύσεων και κατανάλωσης, σε συνδυασμό με τον πλασματικό πλούτο μέσω δανειοδοτήσεων στα νοικοκυριά, στις αγγλοσαξονικές χώρες, είναι μια διαδικασία που έχει μία μόνο δυνατή κατάληξη: το κραχ.
1145 το σπρεντ του δεκαετους ομολόγου ....... προβλέπω λίαν συντόμως να προβαίνει σε "υποχρεωτικό" εσωτερικό δανεισμό το κράτος ..... και να μετατρεπει μέρος των καταθέσων σε ομόλογα 10ετή
"Oταν οι τούρκοι δούλευαν, εμείς τεμπελιάζαμε" - "Δεν βλέπω καμμία διαφορά στην εμφάνιση ελλήνων και τούρκων, ούτε στον χαρακτήρα τους" - "Οι τουρκικές τράπεζες είναι καλύτερες από τις ελληνικές"
Χωρίς να τάσσομαι υπέρ των θέσεων του χοντρού (σωματικά και πνευματικα) υπουργού, η άποψή του για τις ελληνικές και τουρκικές τράπεζες αγγίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αλήθεια. Οταν οι ...γειτονικές τράπεζες δανείζουν με 1 - 5 % , και μερικές με 0% (καλά το βλέπετε 0 ), οι δικές μας πίνουν αίμα στη κυριολεξία. Στην ξενοδοχειακή εταιρεία που είμαι πρόεδρος , ελληνική τράπεζα αρνήθηκε να μου δώσει μπλόκ επιταγών γιατί δεν είχα ενήμερες οφειλές προς το Τεμπμε(εγγύηση δημοσίου),δάνειο που πήρα από άλλη τράπεζα. Κατά τα άλλα στηρίζεται η επιχειρηματικότητα μέσω του τραπεζικού συστήματος. Ρε δε πάνε στο διάλο όλοι τους.
Μια άκρως πολιτική σύγκρουση της κυβέρνησης με τους επίσημους πιστωτές της χώρας και τα ιδιωτικά συμφέροντα που στοιχίζονται πίσω τους βρίσκεται πίσω από την ακραία όξυνση της ελληνικής κρίσης χρέους και την ακατάσχετη σεναριολογία για άμεση αναδιάρθρωση του χρέους. Με ασυνήθιστη ωμότητα, τα στελέχη της ΕΚΤ δείχνουν ήδη πού βρίσκεται το πρόβλημα: «θα πάρετε βοήθεια, μόνο αν μας πείσετε ότι έχετε αποφασίσει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και ότι αυτή απόφαση θα εφαρμοστεί».
Αυτό το κρίσιμο πολιτικό παιχνίδι από χθες παίζεται πλέον αρκετά ανοικτά: ο Ιταλός κεντρικός τραπεζίτης Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι ανέλαβε να μεταφέρει και δημόσια στην κυβέρνηση το μήνυμα, ότι η επιπλέον βοήθεια που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ελλάδα για να αποφύγει τα χειρότερα θα δοθεί από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ μόνο αν πεισθούν οι επίσημοι πιστωτές ότι η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει τις εσωτερικές της αντιστάσεις στις ιδιωτικοποιήσεις.
«Για να είμαστε ξεκάθαροι η Ελλάδα έχει τα λεφτά. Η κρατική περιουσία η οποία μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί ξεπερνάει το 100% του ΑΕΠ και κατά συνέπεια είναι πολιτικό ζήτημα εάν θελήσουν να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο ή όχι», τόνισε ο Ιταλός τραπεζίτης, που ανήκει στην κλειστή ομάδα των κορυφαίων στελεχών της ΕΚΤ. «Δεν είναι μια εύκολη απόφαση καθώς τα πολιτικά συμφέροντα είναι πολλά», επισήμανε με νόημα ο Σμάγκι.
Σε μια προσπάθεια να ανταποκριθεί σε αυτό το μήνυμα, η κυβέρνηση έκανε χθες μια προσπάθεια να πείσει ότι αυτή την φορά τα σχέδια ιδιωτικοποιήσεων δεν θα μείνουν επί χάρτου, με το κυβερνών κόμμα εγκλωβισμένο από τις διασυνδέσεις του με τα ισχυρά συνδικάτα του δημοσίου τομέα και τους «βαρόνους» της οικονομίας, που με πολλούς τρόπους «διαπλέκονται» με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Σε μια έκτακτη, άτυπη συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων μπήκαν στο τραπέζι μεγάλα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας, που ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία με τη σειρά τους στοιχίζονται πίσω από τους επίσημους πιστωτές:
n Ανακοινώθηκε ότι η ΔΕΠΑ, το μονοπώλιο του φυσικού αερίου που είχε διεκδικηθεί στο παρελθόν από τα αντίστοιχα μονοπώλια της Ισπανίας και της Γαλλίας, θα είναι από τις πρώτες μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις που θα πάρουν σειρά για πώληση σε στρατηγικό εταίρο, με αποκοπή του ομφάλιου λώρου που τη συνδέει με την ΔΕΗ (option απόκτησης μετοχών της ΔΕΠΑ).
n Επιπλέον, για τα «χρυσά» ακίνητα του Δημοσίου, που ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια, έγινε γνωστό ότι θα επιλεγεί πολύ σύντομα ο σύμβουλος που θα υποδείξει πώς θα αξιοποιηθούν/εκποιηθούν. Το σχέδιο αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο για τους επενδυτές του real estate, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά κυρίως για τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες, καθώς ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου έχει δηλώσει την πρόθεσή του να δημιουργήσει μία ή περισσότερες εταιρείες ειδικού σκοπού, οι οποίες με σύγχρονα εργαλεία (τιτλοποιήσεις κ.α.) θα «φέρουν μπροστά», από χρονική άποψη, τα έσοδα που θα έχει το Δημόσιο σε βάθος χρόνου από την αξιοποίηση των ακινήτων. Με απλά λόγια, μια περιουσία αξίας δεκάδων δις. ευρώ θα γίνει η βάση για χρηματοοικονομικές συναλλαγές μεγάλης κλίμακας με τους μεγάλους της παγκόσμιας τραπεζικής αγοράς, οι οποίοι περιμένουν τεράστια κέρδη και προμήθειες.
n Ο ξεχασμένος Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδας, για τον οποίο το Δημόσιο επένδυσε τεράστια ποσά πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς σοβαρά αποτελέσματα σήμερα, τέθηκε στο επενδυτικό στόχαστρο της εταιρείας του γαλλικού ιπποδρόμου PMU, η οποία έστειλε και εκπροσώπους της στη συνεδρίαση της διυπουργικής, για να δείξει το ενδιαφέρον της. Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί της Deutsche Telekom περιμένουν μέσα στο 2011 άλλο ένα «πακέτο» (10%) μετοχών του ΟΤΕ, με το οποίο θα πάρουν τον πλήρη έλεγχο του Οργανισμού και η διυπουργική χθες τους «έκλεισε το μάτι».
Ουσιαστικά, τα σενάρια χρεοκοπίας της χώρας δεν είναι παρά η «απάντηση» των επίσημων πιστωτών και των ιδιωτικών συμφερόντων που βρίσκονται πίσω τους στη διαφαινόμενη «απροθυμία» του ΠΑΣΟΚ να προωθήσει «γνήσιες» ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες τυχαίνει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, που βλέπουν το μνημόνιο σαν μια χρυσή ευκαιρία για να «ξεκλειδώσουν» το σεντούκι του πλουσιότερου κράτους της Ευρώπης (όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, το Ελληνικό Δημόσιο είναι από τα πλουσιότερα κράτη του δυτικού κόσμου, καθώς εξακολουθεί να διατηρεί τεράστια συμμετοχή στην οικονομία και περιουσιακά στοιχεία που η αξία τους υπερβαίνει το ΑΕΠ, ενώ τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης έχουν «αδυνατίσει», μετά το κύμα φιλελευθερισμού και ιδιωτικοποιήσεων των τελευταίων δεκαετιών).
Κατά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου, η κυβέρνηση έκανε αυτό που ήταν πολιτικά εύκολο και εν πολλοίς αδιάφορο για τους πιστωτές μας: περιέκοψε οριζόντια τα λαϊκά εισοδήματα και εισήγαγε μεταρρυθμίσεις, που σε βάθος χρόνου αποσύρουν την «κρατική εγγύηση» εισοδήματος των φτωχότερων (βλ. ασφαλιστική μεταρρύθμιση). Αυτές οι γενικές περικοπές ήταν πολιτικά «εύκολες» για το ΠΑΣΟΚ, ευκολότερες τουλάχιστον από το έργο που καλείται να επιτελέσει τώρα, υπό την απειλή χρεοκοπίας: να έλθει, δηλαδή, σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και τους ισχυρούς εγχώριους επιχειρηματίες, που νέμονται σε μεγάλο βαθμό τα οικονομικά προνόμια από τη λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Από την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, μέχρι τα εγχώρια συμφέροντα του ηλεκτρονικού τζόγου, που διασυνδέονται με τον ΟΠΑΠ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καλείται να έλθει σε ρήξη με τα συμφέροντα που ιστορικά στηρίζουν το κόμμα, με σχέσεις όχι πάντα «καθαρές» και «διαφανείς». Αυτό εξηγεί και την άρνηση των περισσότερων υπουργών να εφαρμόσουν το σχέδιο Παπακωνσταντίνου για τις ιδιωτικοποιήσεις, που αμέσως μόλις έγινε αισθητή διεθνώς προκάλεσε την οξύτατη αντίδραση επίσημων πιστωτών και αγορών, με την Γερμανία να επαναφέρει τα σενάρια χρεοκοπίας πιο ανοικτά από ποτέ.
Ο Σάιμον Τζόνσον, καθηγητής οικονομικών και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, στο βιβλίο του «Δεκατρείς τραπεζίτες» έχει περιγράψει με μεγάλη σαφήνεια το πολιτικό πρόβλημα που κλήθηκαν να διαχειριστούν όλες οι κυβερνήσεις χωρών, που «διασώθηκαν» με προγράμματα του ΔΝΤ. Πολύ γρήγορα στην εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων, οι κυβερνήσεις καλούνται πάντα να αποφασίσουν ποια τοπικά συμφέροντα θα διασώσουν και ποια θα πρέπει να θυσιασθούν υπέρ των διεθνών «δυνάμεων της αγοράς», καθώς τα χρήματα των πιστωτών δεν φθάνουν για όλους. Πάντα αυτή η συζήτηση γίνεται υπό την απειλή του Ταμείου, ότι άρνηση συμμόρφωσης οδηγεί σε διακοπή χρηματοδότησης, χρεοκοπία και κατάρρευση ολόκληρου του οικονομικού συστήματος μιας χώρας.
Μετά τις «οριζόντιες» περικοπές και το ΠΑΣΟΚ καλείται τώρα να αποφασίσει με ποια συνδικαλιστικά και επιχειρηματικά συμφέροντα θα πάει και ποια θα αφήσει (για να θυμηθούμε και το γνωστό τραγουδοποιό). Οι επίσημοι πιστωτές, πίσω από τους οποίους κρύβονται τα επιχειρηματικά συμφέροντα των δικών τους χωρών, που περιμένουν το μεγάλο «φαγοπότι» τους στην Ελλάδα, καθιστούν πλέον σαφές στην κυβέρνηση, ότι όσο αμφιταλαντεύεται, τόσο περισσότερο θα πιέζεται με την απειλή χρεοκοπίας, πλήρους κατάρρευσης του ελληνικού οικονομικού και επιχειρηματικού συστήματος και λεηλασίας του εθνικού πλούτου με άλλους όρους, ακόμη πιο σκληρούς, μετά τη γενική κατάρρευση.
Δυστυχώς για τους πιστωτές της χώρας, όμως, η Ελλάδα έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα: ύστερα από χρόνια διαφθοράς, διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων, τα θιγόμενα εγχώρια συμφέροντα έχουν αποδείξει ιστορικά ότι μπορούν ακόμη και να «γκρεμίζουν» κυβερνήσεις, αν απειληθεί η επιβίωσή τους. Γι’ αυτό και η προσπάθεια εκποίησης ασημικών για την αποφυγή της χρεοκοπίας μεταβάλλεται πολύ εύκολα σε ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλονίσει την κυβέρνηση και να αφήσει τους πιστωτές χωρίς… συνομιλητή.
....κουτουρντισες...μας καταμαυρισες την ψυχη,την τσεργα μας,την κουτρα μας,την φυτρα μας....
...ασε ρε Προεδρε,να κανουμε Πασχα,σαν ανθρωποι που συνεχιζουμε να ειμαστε και μετα μας ριχνεις στην χαραδρα.....γαμω και τον Ιταλο τον Σμαγκι και την ΕΚΤ και τον Τρισε και τον Ρεν και τον Τζεφρυ και την Παπακωνσταντινου την προτεσταντισα.....γαμω επισης μαζι και τον κινεζο τον Σημιτη που βγαινει τωρα και συμβουλευει....αστα ,μπαστα,παρατα τα για λιγο....σιχαθηκαμε........αηδιασαμε....
Eίμαστε το πλουσιότερο κρατος στην κομισιον λένε.Δηλαδή αν είμασταν φτωχό τι ακόμα θα μας έπαιρναν ρε οι γ@μημενοι ;.(πήγα και στο ευχέλαιο και βρίζω παναθεμά τους ). Μάκη σήμερα είμαι οκ.Γλύτωσα το αυτόφωρο. Πλήρωσα δωρο πάσχα στο προσωπικό.
Τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια η Αντονιέτα Πουλιτάνο δεν έχει σβήσει ούτε µία φορά το φως στο σαλόνι του σπιτιού της. Η Αννα Φρούτσι δεν αφήνει το κινητό της τηλέφωνο από τα χέρια της ούτε όταν κοιµάται. Κάθε Κυριακή, η Αντζελα Ντονάτο σκάβει µε γυµνά χέρια το χώµα σε έναν ξεροπόταµο. Και οι τρεις τουςζουν στην Καλαβρία, σε ένα καταραµένοτρίγωνο, που ορίζεταιαπό τα χωριάΦιλαδέλφεια, Φρανκβίλα καιΑκόνια ντι Κουρίνια και στο οποίο βασιλεύει η πανίσχυρη Ντρανγκέτα. Αυτή είναι η «Γη των εξαφανισµένων»: νεαρά παιδιά που εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος πίσω τους και χωρίς να εντοπιστούν ποτέ οι ένοχοι. Μόνο οι µητέρες τους περιµένουν σε ένα σαλόνι που το φως δεν σβήνει ποτέ, ελπίζουν σε ένα τηλεφώνηµα ή ψάχνουν τους τάφους τους. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν εξαφανιστεί 43 «ραγκάτσι» σε αυτή τη γωνιά της Καλαβρίας. Ολοι µπορούν να φανταστούντι απέγιναν. Μπορεί να κατέληξαν σεκάποιο πηγάδι, στον βυθό της θάλασσας µε µια πέτρα στα πόδια ή ακόµη και να διαµελίστηκαν από τους δηµίους τους και να δόθηκαν βορά στα αγρίµια. Ολοι ξέρουν αλλά κανείς δεν µιλάει σε µια περιοχή της Ιταλίας όπου µαζί µε την Ντρανγκέτα βασιλεύει καιο φόβος. Ο τοπικός νονός στη Φιλαδέλφεια ονοµάζεται Ρόκο Ανέλο. Επειτα από είκοσι χρόνια στη φυλακή, σήµερα κυκλοφορεί ελεύθερος. Οταν µπαίνει στο καφενείο οι υπόλοιποι πελάτες διαγκωνίζονται να πληρώσουν τον εσπρέσο του. Στον δρόµο, οι περαστικοί τον χαιρετούν µε σεβασµό ή αλλάζουν διαδροµή. Τα Χριστούγεννα φτάνουν στο σπίτι του εκατοντάδες δώρα – από λάδι και κρασί µέχρι πανετόνι. Σε αυτούς που στέλνουν τα δώρα τους στον νονό περιλαµβάνονται και τοπικοί βουλευτές, όπως δηλώνειστον απεσταλµένο του γαλλικού περιοδικού «Λ’ Εξπρές» ο δηµοσιογράφος Αντόνιο Σίσκα.
Ο ιταλός δηµοσιογράφος έχει γράψει πολλές φορές στην εφηµερίδα του, «Γκατζέτα ντελ Σουντ», για τους εξαφανισµένους. Πριν από τρία χρόνια έλαβε ταχυδροµικά ένα δέµα µε σφαίρες. Εκείνος συνέχισε να γράφει. Λίγους µήνες µετά, τον κάλεσε στο σπίτι του ο Ρόκο Ανέλο. «Σε ξέρω από καιρό και σε σέβοµαι. Αλλά γιατί γράφεις γι’ αυτήν την πουτάνα την Παντσαρέλα;», τον ρώτησε. Η Αντζελα Παντσαρέλα είναι µητέρα του Σάντο, ο οποίος εξαφανίστηκε µυστηριωδώς το 2002. Το «έγκληµά» του είναι ότι φλέρταρε τη γυναίκα του νονού. Η µητέρα του είχε προσπαθήσει να τον διώξει από έναν τόπο όπου η µοναδική προοπτική για έναν νέο είναι να δουλέψει για κάποια «οικογένεια» ως βαποράκι ή µπράβος. Για τον σώσει, τον έστειλε να τελειώσει το σχολείο στην Ασίζη, την πόλη του Αγίου Φραντσίσκου στην περιφέρεια της Τοσκάνης. Αλλά δεν είχε χρήµατα για το πανεπιστήµιο και ο Σάντο γύρισε πίσω. Οι χειρότεροι φόβοι της επαληθεύτηκαν.
Εναν ακόµη µεγαλύτερο εφιάλτη ζει η Αννα Φρούτσι. Πριν από πέντε χρόνια, ένα από τα παιδιά της, ο Βαλεντίνο, χάθηκε στην άβυσσο. «∆εν ήξερα πώς να τον κλάψω. Ηταν νεκρός; Ηταν ζωντανός;» διηγείται. Το 2009, έχασε ακόµη ένα παιδί της. Το λάθος του Κριστιάνο ήταν ότι έψαχνε να βρει τον µεγαλύτερο αδελφό του. «Εκαναν κοµµάτια το κρανίο του την ώρα που εκείνος φώναζε για έλεος. Επειτα του έριξαν βενζίνη για να τον κάψουν ζωντανό» λέει. Τελικά τον άφησαν πιστεύοντας ότι είχε πεθάνει. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ο Κριστιάνο κατάφερε να ψελλίσει τα ονόµατα των εκτελεστών του, οι οποίοι και οδηγήθηκαν στη ∆ικαιοσύνη. Κανείς άλλος δεν θα µιλούσε. Στη «Γη των εξαφανισµένων», όποιος καταγγέλλει στις Αρχές τους µαφιόζους ξέρει ότι βρίσκεται µε το ένα πόδι στον τάφο.
«Φοβόµαστε πάντα για τους αδελφούς και τις αδελφές που έχουν µείνει πίσω» παραδέχεταιη Αντζελα Ντονάτο, η οποία είχε απευθυνθεί στη δηµοφιλή εκποµπή«Chi l’ ha visto?» («Ποιος τονέχει δει;») της ιταλικής τηλεόρασης για ναβρει τα ίχνη του χαµένου της παιδιού.
Η 53χρονη γυναίκα είχε προσκληθεί στο στούντιο. Και σε µιαέκρηξη οργής είχε αναφέρει ταονόµατα εκείνων που θεωρούσε υπεύθυνους για τηνεξαφάνιση του γιου της. Οπως στις περισσότερες περιπτώσεις, οι καταγγελίες της έπεσαν στο απόλυτο κενό.
Νέα παιδιά που µπλέχτηκαν µε τη Μαφία της Καλαβρίας απλώς... χάθηκαν!
Χτύπηµα στην καρδιά του κτήνους
Ο τζοβάνι Προνέστι, που στη φωτογραφία εικονίζεται να καθησυχάζει τους οικείους του υψώνοντας τους αντίχειρες, είναι ο τελευταίος νονός της Ντράνγκετα που έπεσε στα χέρια των ιταλικών αρχών. Η σύλληψή του έγινε τον περασµένο µήνα έπειτα από συντονισµένη επιχείρηση των καραµπινιέρων, οι οποίοι πέρασαν χειροπέδες σε 41 πρόσωπα ακόµη. Συλλήψεις έγιναν επίσης στη Γερµανία αλλά και τον Καναδά, δυο χώρες που η Ντράγκετα έχει απλώσει τα πλοκάµια της.
Αριθµοί
43 παιδιά έχουν εξαφανιστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια στην επαρχία Βίµπο Βαλέντια της Καλαβρίας από τους ανθρώπους της Ντρανγκέτα 155 οικογένειες συνθέτουν την εγκληµατική οργάνωση, το όνοµα της οποίας προέρχεται από τη ελληνική λέξη «ανδραγαθία» 6.000
άνθρωποι πιστεύεται ότι συµµετέχουν για βιοποριστικούς λόγους στις παράνοµες δραστηριότητες της Ντρανγκέτα, η οποία ελέγχει το µεγαλύτερο κοµµάτι του εµπορίου κοκαΐνης στην Ευρώπη 44 δισ. ευρώ είναι ο ετήσιος τζίρος της οργάνωσης σύµφωνα µε µελέτη του ινστιτούτου πολιτικών, οικονοµικών και κοινωνικών µελετών Eurispes
Bloomberg: Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει ήδη καθυστερήσει Τρίτη, 26 Απρίλιος 2011 11:06
Το Bloomberg τονίζει ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει ήδη καθυστερήσει, σε δημοσίευμα της Τρίτης του Πάσχα. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι η Ελλάδα πρέπει να ανακοινώσει ένα «κούρεμα» χρέους ύψους 50% και να επιβάλει τριετή αναστολή των πληρωμών τόκων για τα δάνεια που θα παραμείνουν σε εκκρεμότητα. Όσο πιο γρήγορα η Ελλάδα επιβάλλει ένα κούρεμα τόσο το καλύτερο για όλους, καθώς η καθυστέρηση θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες περικοπές χρέους και σε μεγαλύτερο πόνο, καταλήγει το δημοσίευμα.
Συγκεκριμένα, ο Μάθιου Λύν αρθρογράφος του Bloomberg και συγγραφέας με ενασχόληση με τα ελληνικά θέματα, αναφέρει πως ένα χρόνο μετά τη διάσωση της Ελλάδας από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη η κατάσταση παραμένει ζοφερή.
Όπως τονίζει, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων έχουν εκτιναχθεί σε νέα υψηλά επίπεδα και το κόστος της ασφάλισης έναντι κίνδυνου χρεοκοπίας έχει αυξηθεί σε επίπεδα ρεκόρ.
«Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε γιορτάσει την επέτειο του πακέτου διάσωσης με διαφορετικό τρόπο - με την αναγγελία ότι θα αποχωριστεί μέρος των χρεών της», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λυν.
Σύμφωνα με τον ίδιο, όσο πιο γρήγορα η Ελλάδα επιβάλλει ένα κούρεμα τόσο το καλύτερο για όλους, καθώς η καθυστέρηση θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες περικοπές χρέους και σε μεγαλύτερο πόνο.
«Και όταν γίνει αποδεκτή η πρώτη πτώχευση στην Ευρωζώνη, τότε θα μπορεί να ξεκινήσει μια λογική συζήτηση για το πώς θα ισχυροποιηθεί το ενιαίο νόμισμα», αναφέρει ο αρθρογράφος του Bloomberg.
Ακόμη, υποστηρίζει ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας οι τιμές στην αγορά κατέδειξαν ότι οι περισσότεροι επενδυτές έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ελληνική αναδιάρθρωση είναι τελειωμένη υπόθεση. Αναφερόμενος, δε, σε αξιωματούχους σε Αθήνα και Βρυξέλλες που αρνούνται την αναδιάρθρωση, τονίζοντας πως δεν αποτελεί επιλογή, ο Λυν υποστηρίζει πως «θα πρέπει να σταματήσουν να υποκρίνονται».
Ο ίδιος επικαλείται έρευνα που παρουσιάσθηκε προ ημερών στη Royal Economic Society και μελέτα 202 περιπτώσεις αναδιαρθρώσεων σε 68 έθνη από το 1970 βάσει της οποίας καταδεικνύεται πως οι αναδιαρθρώσεις που γίνονται με υψηλότερες περικοπές αποτίμησης (χαμηλότερα ποσοστά ανάκτησης) συνοδεύονται με σημαντικά υψηλότερα spreads (κόστος δανεισμού) και μεγαλύτερες περιόδους αποκλεισμού των χωρών από τις αγορές κεφαλαίων.
«Η κατάσταση του χρέους στην Ελλάδα επιδεινώνεται. Η καθυστέρηση δεν αποτελεί επιλογή. Θα ήταν καλύτερα να επιβάλει ένα 40% ή 50% απώλεια για τους κατόχους ομολόγων το τρέχον έτος από το 70% ή 80% το 2013», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Λυν.
Κατά την άποψή του η Ελλάδα πρέπει να ανακοινώσει ένα «κούρεμα» χρέους ύψους 50% και να επιβάλει τριετή αναστολή των πληρωμών τόκων για τα δάνεια που θα παραμείνουν σε εκκρεμότητα.
«Με τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν η Ελλάδα θα μπορούσε να αρχίσει την αναδιάρθρωση της οικονομίας της», αναφέρει, χαρακτηρίζοντας «χαμένη μάχη» την προσπάθεια της Ευρώπης να διασώσει τη Ελλάδα από την πτώχευση.
Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 27 Απριλίου 2011 Η αθλιότητα της νέας αλλαγής Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ποιοι στοιχηματίζουν σήμερα στην κρατική χρεοκοπία, αποσκοπώντας σε οικονομικά και πολιτικά οφέλη; Φυσικά, αυτοί που επέβαλαν την έννοια του κράτους ως πρόβλημα, απορρίπτοντας εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα διορθωτικής δράσης του στην οικονομία και την κοινωνία. Τόσο ο δεξιός δογματισμός όσο και ο αριστερός ποτέ δεν αποδέχθηκαν το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους.
Ωστόσο, το δημόσιο έλλειμμα και χρέος επιρρίπτουν τα βάρη στο σύνολο των φορολογουμένων, ενώ αποφέρουν οφέλη σε ορισμένες, κατά περίπτωση, κατηγορίες. Επωφελούνται οι φοροαπαλλασσόμενοι και οι φοροδιαφεύγοντες, αλλά μπορούν επίσης να επωφελούνται οι κοινωνικά αδύναμοι, που χρειάζονται κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη. Οταν σήμερα περικόπτονται δημόσιες δαπάνες, ποιος άραγε αμφιβάλλει ότι αυτό συντελείται εις βάρος αδυνάμων και προς όφελος ισχυρών; Ποιος άραγε αμφιβάλλει ότι η εξισορρόπηση του δημοσιονομικού ισοζυγίου επιδιώκεται σήμερα εις βάρος της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης; Η τρέχουσα κρίση δημοσίου χρέους και ελλείμματος δεν αφορά μόνον τη σχέση του κράτους είτε με τις ανώνυμες διεθνείς αγορές χρήματος είτε με τις εγχώριες και επώνυμες. Αφορά, ακόμη περισσότερο, τη βασική σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση των 27, τα έσοδα από την άμεση φορολογία εισοδήματος και περιουσίας ανέρχονται κατά μέσο όρο σε 12% του ΑΕΠ, ενώ στη χώρα μας φθάνουν μόλις το 6,7%. Ακόμη και στην Ιρλανδία, που στιγματίζεται διεθνώς για «αθέμιτη» μείωση του συντελεστή άμεσης φορολογίας, τα έσοδα από αυτήν ανέρχονται σε 10,5% του ΑΕΠ.
Στη Δανία, τα αντίστοιχα έσοδα ανέρχονται σε 30% του ΑΕΠ, στη Βρετανία σε 16%. Η χώρα μας παραμένει μεταξύ των τελευταίων στην απόδοση άμεσης φορολογίας και μοιραία συγκρίνεται με διεθνείς φορολογικούς παραδείσους, που βρίσκονται σε καραντίνα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Εάν η ελληνική φορολογία ευθυγραμμιζόταν με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, δεν θα υπήρχε πρόβλημα υπερβολικού ελλείμματος.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα υπόλογη στην Ευρώπη λόγω πολλαπλών γραφικών αιτιάσεων (σύνταξη στα 45, συχνές βραδινές συνεστιάσεις κ.λπ.), ενώ συστηματικά παρασιωπώνται η πρωτοφανής έκταση της φοροδιαφυγής και η απαράδεκτα χαμηλή φοροεισπρακτική ικανότητά της. Εφ' όσον εξ αυτού επωφελούνται τα υψηλά εισοδήματα και ο μεγάλος πλούτος, εύλογο είναι να προεξοφλείται σύμπραξη της εξουσίας σε αυτό. Οταν στην Ελλάδα κυκλοφορούν περισσότερα «Τσερόκι» και «Καγιέν» από ό,τι στα Αραβικά Εμιράτα, ενώ παράλληλα το βάρος της δημοσιονομικής ισοσκέλισης επιρρίπτεται αποκλειστικά στους συνταξιούχους και μισθοσυντήρητους, ποιος αμφιβάλλει για τον απροκάλυπτα ταξικό χαρακτήρα της φορολογικής πολιτικής, αλλά και για την οικονομική αναποτελεσματικότητά της; Ακολουθώντας τις Γραφές, οι κυβερνήσεις μας σε όσους έχουν πολλά χαρίζουν κι άλλα, ενώ από όσους δεν έχουν, αφαιρούν όλα, ακόμη και τα αναγκαία για την επιβίωση. Αυτό δεν εμπεδώνει την πολιτεία και την οικονομία, αλλά υπονομεύει αμφότερες.
Στην πρόσφατη δεκαετία, η παραγωγικότητα της εργασίας στη χώρα μας αυξήθηκε κατά 25%, ωστόσο οι πραγματικοί μισθοί παρέμειναν στάσιμοι: δεν αυξήθηκαν, αλλά ούτε μειώθηκαν. Με το Μνημόνιο, εγκαινιάζεται αποσύνδεση των μισθών από την εξέλιξη των τιμών. Με τις περικοπές δαπανών για συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, η χώρα με τη χαμηλότερη στην Ευρώπη κοινωνική προστασία διευρύνει την ανισότητα μεταξύ των πολιτών, αλλά και την καθυστέρηση έναντι των εταίρων της.
Με την εκποίηση κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, νερού, ηλεκτρικού, ταχυδρομείων, σιδηροδρόμων, αυτοκινητοδρόμων, λιμενικών εγκαταστάσεων, αερολιμένων, περιορίζονται ακόμη περισσότερο τα δημόσια έσοδα και συνεπώς η δυνατότητα άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής στο άμεσο μέλλον. Με την υπογραφή της, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε να περιορίσει όχι μόνον τις δαπάνες, αλλά και τα έσοδά της κατά 12 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, σε 33%, παρ' όλο που στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανέρχονται σε 48% του ΑΕΠ.
Ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι «αναδιαρθρώνει» τη χώρα, ωστόσο το μόνο που πραγματικά κάνει είναι ότι αποδυναμώνει και αφοπλίζει το κράτος από κάθε δυνατότητα διορθωτικής πολιτικής, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, στην οποία επεκτείνεται ο οικονομικός και κοινωνικός ρόλος του. Ασφαλώς, η χώρα οφείλει να αλλάξει, ωστόσο οι αλλαγές θα έπρεπε να βασίζονται στην κινητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών, όχι στο στιγματισμό και την ενοχοποίησή τους. Εξάλλου, η απομείωση της κρατικής παρουσίας δεν διορθώνει τις ανισότητες, αλλά τις αποχαλινώνει ακόμη περισσότερο. Οι επαγγελλόμενες «αλλαγές» δεν αλλάζουν την κοινωνία, αλλά εξουδετερώνουν το εργαλείο της ενδεχόμενης αλλαγής της. Ισως αυτό είναι προτιμότερο, ώστε να συνειδητοποιηθεί η αθλιότητα σε όλο το μεγαλείο της.
Του Πετρου Παπακωνσταντινου Oι αραβικές εξεγέρσεις συνάντησαν εξαρχής την καχυποψία ευρέoς φάσματος κρατών, πολιτικών δυνάμεων και αναλυτών. Αλλοι παρακινούμενοι από το κρατικό συμφέρον και άλλοι από ιδεολογικές εμμονές, βιάστηκαν να ερμηνεύσουν την εκδίωξη των Μπεν Αλι και Μουμπάρακ ως στρατιωτικά πραξικοπήματα υπό αμερικανική καθοδήγηση. Η επέμβαση των Δυτικών στη Λιβύη και η εξάπλωση της πυρκαγιάς στην αντισιωνιστική Συρία ενίσχυσαν την υπόνοια μιας μεγάλης, ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας, στο ίδιο μήκος κύματος με τις «βελούδινες επαναστάσεις» της Ανατολικής Ευρώπης. Την οπτική αυτή υιοθετούν και ριζοσπαστικών αντιλήψεων αναλυτές, οι οποίοι όσο καυτηριάζουν την Αμερική, τόσο αναπαράγουν την αυταπάτη της «παντοδυναμίας» της, ενισχύοντας την πολιτική μοιρολατρία.Ασφαλώς, κρατικές συνωμοσίες γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Για τον σκοπό αυτό υπάρχουν η CIA, η Μοσάντ, η FSB (πρώην KGB) και όλες οι σοβαρές, μυστικές υπηρεσίες του κόσμου, με τις στρατιές των αναλυτών και των εκτελεστών, τους δορυφόρους και τους υπερυπολογιστές τους. Ωστόσο, το όποιο συνωμοτικό «κέντρο» δεν μπορεί να δράσει παρά μόνο εντός των στενών ορίων που καθορίζουν οι υπάρχοντες κοινωνικοί και διακρατικοί συσχετισμοί δύναμης. Οποιος το παραβλέπει, περνάει το όριο που χωρίζει τη σοβαρή πολιτική ανάλυση από την οπτική του Κώδικα ντα Βίντσι και του Λιακόπολου, έστω κι αν οι Ναΐτες Ιππότες και τα Πρωτόκολλα της Σιών έχουν αντικατασταθεί από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.Στη χώρα - οδηγό του αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, οι εξελίξεις όχι μόνο δεν κινήθηκαν βάσει κάποιου προαποφασισμένου αμερικανικού σχεδίου, αλλά κατέδειξαν την έντονη αμηχανία και διαρκή ταλάντευση της υπερδύναμης απέναντι στην ηφαιστειακή αφύπνιση των λαϊκών μαζών. Για μεγάλο διάστημα, η Ουάσιγκτον στήριζε τον Μουμπάρακ κι ύστερα τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του, αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, έστω κι αν το Ιδρυμα Σόρος είχε εξασφαλίσει εφεδρείες, εκπαιδεύοντας νεαρούς ακτιβιστές της αντιπολίτευσης. Σήμερα, Μουμπάρακ και Σουλεϊμάν βρίσκονται ένα βήμα από το κελί της φυλακής, το μέχρι χθες πανίσχυρο κόμμα τους έχει διαλυθεί, Αδελφοί Μουσουλμάνοι και Νασερικοί διεκδικούν την ηγεμονία, ιρανικά πολεμικά πλοία περνούν το Σουέζ, ενώ η Αίγυπτος ανοίγει τα σύνορα με τη Γάζα και ενθαρρύνει τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς να συμφιλιωθεί με τη Χαμάς.Στη Συρία, οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν καιρό τώρα παράγοντες της παράνομης αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του WikiLeaks. Οπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, πρόκειται περισσότερο για εξασφάλιση εφεδρειών (που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη επιρροή στο Λονδίνο, παρά στη Δαμασκό) και λιγότερο για την πρώτη επιλογή της Ουάσιγκτον. Προχθές ακόμη η Χίλαρι Κλίντον χαρακτήριζε ενώπιον του Κογκρέσου «εκσυγχρονιστή» τον Ασαντ, εξηγώντας ότι η κυβέρνηση Ομπάμα επιθυμεί να τον ωθήσει στη μεταρρύθμιση (και στη διάρρηξη της συμμαχίας με το Ιράν) και όχι να τον ανατρέψει. Αμερικανοί και Ισραηλινοί προτιμούν να μείνει στην εξουσία ο (πραγματιστής) «δαίμονας που γνωρίζουν», παρά να έρθουν απρόβλεπτες δυνάμεις, όπως το ριζοσπαστικό Ισλάμ ή το καταπιεσμένο από τους Ασαντ κομμάτι του Μπάαθ, εκατοντάδες στελέχη του οποίου προχώρησαν ήδη σε ανταρσία εναντίον της ηγεσίας. Ακόμη χειρότερα, ενδεχόμενη ανατροπή του Ασαντ απειλεί να «μολύνει» και την Ιορδανία, όπου η μοναρχία στηρίζεται μόνο στη μειονότητα των βεδουίνικων φυλών, ενώ η παλαιστινιακή πλειονότητα στηρίζει μαζικά το αντιπολιτευτικό μέτωπο ισλαμιστών και κομμουνιστών.Ακόμη και στη Λιβύη, οι Αμερικανοί ουδόλως επιθυμούσαν την ανατροπή του Καντάφι, ο γιος του οποίου, Σαΐφ αλ Ισλάμ, συνομιλούσε με την Κλίντον, συνέτρωγε με τη βασίλισσα στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ και είχε προσκληθεί να παρευρεθεί στον βασιλικό γάμο. Ασφαλώς και δεν σχεδίασε η Ουάσιγκτον τη λιβυκή εξέγερση, επικεφαλής της οποίας τέθηκαν κορυφαία στελέχη της επανάστασης του 1969, συνεπικουρούμενοι από ισλαμιστές που πολέμησαν τους Αμερικανούς στο Ιράκ. Ενας από τους βασικούς λόγους που επενέβησαν στρατιωτικά ήταν όχι να «σώσουν» την εξέγερση από τον Καντάφι, αλλά να τη χαλιναγωγήσουν και, τελικά, να την απαγάγουν - κάτι που απέχει ακόμη από το να έχει κριθεί.Ασφαλώς, η Αμερική διαθέτει ευρύ φάσμα μοχλών πίεσης, εφεδρειών και εναλλακτικών λύσεων, που της επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα ελέγξει, τελικά, τις θυελλώδεις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, η πτώση των απολυταρχικών καθεστώτων που είτε στήριζαν ενεργητικά είτε συμβιβάζονταν παθητικά με την αμερικανοϊσραηλινή κυριαρχία στην περιοχή ανοίγει ούτως ή άλλως μια νέα σελίδα. Κι αυτή τη φορά, η καινούργια σελίδα ανοίγει όχι από μια δράκα φωτισμένων αξιωματικών ή από φλογερούς ιμάμηδες, αλλά από εκατομμύρια απλούς ανθρώπους, κυρίως νέους, που ζητούν ψωμί και ελευθερία, σπάνε το φράγμα του φόβου και γράφουν Ιστορία.
Τα «βρώµικα δίχτυα» του ποδοσφαίρου Στη... φάκα οι κερδισµένοι µε «έµπνευση» στο στοίχηµα
Πάνω από 10 παίκτες φέρεται να έπαιξαν σε ύποπτα παιχνίδια της λίστας της UEFA
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΜΙΝΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Ο κατάλογος της UEFA µε τα παιχνίδια που βρίσκονται υπό ποινική διερεύνηση έχει µακρύνει, καθώς εκτός από τη λίστα µε τους 39 αγώνες, οι εισαγγελικοί λειτουργοί που διερευνούν την υπόθεση έχουν εντοπίσει ακόµη ένα ύποπτο παιχνίδι που έχει διεξαχθεί το 2011 Από τους παίκτες στοιχήµατος που πόνταραν σε στηµένους αγώνες και κέρδιζαν µεγάλα χρηµατικά ποσά αρχίζουν οι εισαγγελείς του οικονοµικού εγκλήµατος να… ξηλώνουν τα «βρώµικα δίχτυα» στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Μέσα στις επόµενες µέρες ετοιµάζονται να βγάλουν «κόκκινη κάρτα» σε περισσότερους από δέκα υπόπτους, οι οποίοι φέρονται ότι έπαιξαν µέσω του ΟΠΑΠ και κέρδισαν ποντάροντας σε ένα από τα στηµένα µατς που περιλαµβάνονται στη λίστα µε τα ύποπτα παιχνίδια της UEFA, η οποία και αποτελεί τη βάσηδεδοµένων της πολυεπίπεδης εισαγγελικής έρευνας.
Ο κατάλογος µε τα παιχνίδια που βρίσκονται υπό ποινική διερεύνηση έχει αυξηθεί, καθώς εκτός από τη λίστα µε τους 39 αγώνες οι εισαγγελικοί λειτουργοί που διερευνούν την υπόθεση έχουν εντοπίσει ένα ακόµη ύποπτο παιχνίδι που έχει διεξαχθεί το 2011.
Τα στοιχεία που έχουν συλλέξει µέχρι σήµερα οι εισαγγελείς του οικονοµικού εγκλήµατος, όπως όλα δείχνουν, αποτελούν ισχυρές ενδείξεις για περισσότερα από δέκα πρόσωπα, που καλούνται να εξεταστούν όχι ως απλοί µάρτυρες αλλά µε την ιδιότητα του υπόπτου τέλεσης δύο κακουργηµάτων. Απάτη και ξέπλυµα βρώµικου χρήµατος είναι οι δύο ποινικοί άξονες του πρώτου µέρους της ευρύτερης δικογραφίας για τα στηµένα παιχνίδια. Σύµφωνα µε πληροφορίες, πρόκειται για συγκεκριµένους παίκτες οι οποίοι φέρονται ότι, έχοντας γνώση πως το αποτέλεσµα του αγώνα που πόνταραν ήταν στηµένο, στοιχηµάτιζαν µεγάλα ποσά, εισπράττοντας υψηλά κέρδη που φτάνουν ακόµη και τα 70.000 ευρώ.
Ισχυροί «άσοι» στο µανίκι των εισαγγελέων είναι οι καταθέσεις των τεσσάρων αξιωµατούχων της UEFA, οι οποίοι εξετάστηκαν ως µάρτυρες στο πλαίσιο της προκαταρκτικής εξέτασης και εξήγησαν µε λεπτοµέρειες τη στοιχηµατική απάτη, υποστηρίζοντας ότι το ποσοστό σφάλµατος στα αποτελέσµατα των ερευνών τους είναι µηδενικό.
Αξίζει να σηµειωθεί ότι οι εισαγγελείς έφτασαν στην ταυτοποίηση των πρώτων υπόπτων µέσα από τις βεβαιώσεις που ζήτησαν από τον ΟΠΑΠ για να νοµιµοποιήσουν τα κέρδη τους.
Το «µεγάλο» στοίχηµα όµως για τους εισαγγελείς παραµένει το δεύτερο και σοβαρότερο µέρος της έρευνας, που είναι άµεσα συνδεδεµένο µε τον εντοπισµότων προσώπων εκείνων που φέρονται ότι έστησαν τους 40 αγώνες. Ποδοσφαιριστές, διαιτητές, µάνατζερ καιάλλοι παράγοντες του ποδοσφαίρου ελέγχονται για σοβαρές αξιόποινες πράξεις στη βάση, µάλιστα, του οργανωµένου εγκλήµατος.
Ειδικότερα, ερευνώνται αδικήµατα όπως δωροδοκία και δωροληψία για την αλλοίωση αποτελέσµατος αγώνα, ξέπλυµα βρώµικου χρήµατος και οργανωµένο έγκληµα. Παράλληλα, το ΣΔΟΕ ερευνά τα περιουσιακά στοιχεία εµπλεκόµενων προσώπων και για το αδίκηµα της φοροδιαφυγής.
Στόχος των εισαγγελικών αρχών είναι να εντοπίσουν τον πυρήνα της «οργάνωσης» που κρύβεται πίσω από το στήσιµο αγώνων, κυρίως της Β’ Εθνικής κατηγορίας, χωρίς να λείπουν από τη λίστα και παιχνίδια για τη Σούπερ Λίγκα αλλά και για το Κύπελλο Ελλάδος, που αρχίζουν από την αγωνιστική περίοδο του 2008 και φτάνουν ώς το 2011.
Το τρίτο µέρος της δικογραφίας αφορά τους παίκτες στοιχήµατος σε εταιρείες του εξωτερικού, µε αποδόσεις πολύ µεγαλύτερες σε σχέση µε τα κερδισµένα δελτία στοιχηµάτων µέσω του ΟΠΑΠ. Σε αυτές τις περιπτώσεις µόνο από ένα δελτίο παίκτης έχει κερδίσει ακόµα και 200.000 ευρώ.
Ωστόσο, για την ταυτοποίηση των παικτών µέσω Ιντερνετ η Εισαγγελία ετοιµάζεται να στείλει αίτηµα δικαστικής συνδροµής στην Αγγλία, όπου βρίσκεται µεγάλη εταιρεία στοιχηµάτων, ενώ ενδέχεται να ακολουθήσουν και άλλα αιτήµατα δικαστικής συνδροµής.
Θέμα: Απ: Παγκόσμια κοινωνικά θέματα 
Παρ 15 Απρ 2011, 1:05 pm
