Πάνω από 106.000 βιογραφικά σε σουπερμάρκετ για 20 θέσεις


Στην πραγματική οικονομία μεταφέρεται η αγωνία χιλιάδων ανέργων για μια θέση απασχόλησης τη στιγμή που οι δείκτες δείχνουν ότι το κοινωνικό φαινόμενο απειλεί όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.



Είναι δε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ διαθέτει περισσότερα από 106.000 βιογραφικά στην βάση δεδομένων τη στιγμή που η προκήρυξη περιλαμβάνει μόλις 20 θέσεις εργασίας.

Μάλιστα εξαιρετικά ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πολλοί από τους αιτούντες μια θέση εργασίας είναι νέοι με πτυχία, μεταπτυχιακά και ξένες γλώσσες οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν σε πεδία άσχετα με το εκπαιδευτικό τους υπόβαθρο και φυσικά για πολύ λιγότερα χρήματα με βάση τα προσόντα τους.

Όπως γράφει το euro2day, η πλημμυρίδα βιογραφικών που κατακλύζει καθημερινά τα γραφεία ανθρώπινου δυναμικού των μεγάλων επιχειρήσεων, δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης στους εργαζομένους, οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα πλέον να απασχοληθούν ακόμη και με ημιαπασχόληση, προκειμένου να πάρουν 400 ή 500 ευρώ τον μήνα.


με πιθανοτητες 106.000/20=5300....δλδ 1/5300

θα προτιμουσα να εριχνα ενα λαχειο ή Τζοκερ...
ποιο πολλες πιθανοτητες εχω να το κερδισω παρα να μου δωσει δουλεια το Σουπερ Μαρκετ!

Όσα είδα στο αυτόφωρο ...


Από τα όσα γράφονται και λέγονται για τα όρια της αστυνομικής βίας και το ως πoιo σημείο αυτή μπορεί να είναι κοινωνικά αποδεκτή ως μέσο συμβολικής αλλά και ουσιαστικής καταστολής της οποιαδήποτε διαβαθμισμένης μορφής εγκλήματος, παίρνω την αφορμή να διηγηθώ μία προσωπική ιστορία.



Θα γυρίσουμε τέσσερα χρόνια πίσω. Στα μέσα του 2009. Ένα Σάββατο βράδυ που μετά από ποτά με τους φίλους μου επέστρεφα σπίτι μου, το οποίο παρεμπιπτόντως βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, το Μοναστηράκι. Έχοντας κάνει το λάθος- που έκτοτε δεν έχω επαναλάβει ξανά- να οδηγώ μετά από διασκέδαση, με συνέλαβαν σε μπλόκο για κατανάλωση αλκοόλ άνω του επιτρεπτού ορίου. Πέρασα αυτόφωρο και έμεινα μέχρι το επόμενο πρωί που οδηγήθηκα στο δικαστήριο.

Είθισται εμείς οι δημοσιογράφοι να έχουμε διακριτική μεταχείριση σε τέτοιες περιπτώσεις, ήτοι σημαίνει να έχεις την πολυτέλεια να μην περάσεις το βράδυ σου μέσα στο κρατητήριο μαζί με άλλους κρατούμενους και οι συνθήκες κράτησής σου να είναι "πιο χαλαρές" από το αναμενόμενο. Όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα και αυτό που γράφω θεωρώ ότι δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν. Δεν μπήκα στον πειρασμό να το κάνω επικαλούμενος την δημοσιογραφική μου ιδιότητα γιατί είχα την περιέργεια να ζήσω μία τέτοια εμπειρία. "Λίγες ώρες στο κρατητήριο. Και τι έγινε;" σκέφτηκα. Άλλωστε αφού είχα οδηγήσει υπό την επήρεια αλκοόλ, έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες και το πάθημά μου να μου γίνει μάθημα. Μπήκα λοιπόν στο κελί, όπως έπρεπε, χωρίς να βγάλω κιχ.

Εκεί αντικρίζω τρεις τύπους. Ήταν οι... συγκρατούμενοι μου. Δύο Έλληνες κι ένας αλλοδαπός, που είχαν συλληφθεί για διαφόρων ειδών αδικήματα. Μοιράστηκα μαζί τους ένα ξεχαρβαλωμένο βρώμικο στρώμα πεσμένο στο γεμάτο λάσπες πάτωμα. Κάθισα δίπλα τους χωρίς κανένας μας να φαινόταν να έχει όρεξη για κουβεντολόι εκείνη την ώρα. Θυμάμαι μόνο πως ήθελα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά μέχρι το ξημέρωμα που θα με έπαιρναν από εκεί.

Όλες εκείνες τις ώρες, μια ομάδα τριών αστυνομικών καθόντουσαν στην διπλανή αίθουσα έχοντας από μακριά οπτική επαφή μαζί μας. Ξαφνικά ένας κρατούμενος φώναξε προς την μεριά των αστυνομικών ζητώντας τους να τον οδηγήσουν στην τουαλέτα για την ανάγκη του. Τότε ήρθε το πρώτο σοκ. Ο ένας από τους τρεις αστυνομικούς- ήταν νέο παιδί όχι πάνω από 25 ετών- πλησιάζει προς το κελί μας. Στέκεται για μερικά λεπτά έξω από τα κάγκελα κοιτώντας έναν-έναν στα μάτια. Και ξαφνικά αρχίζει να φωνάζει απευθυνόμενος προς όλους μας "γαμημένα να ψοφήσετε όρθιοι, τουαλέτα δεν θα πάει κανείς μέχρι να σκάσετε" (!).

Σηκώνομαι όρθιος και αρχίζω να διαμαρτύρομαι στους άλλους δύο αστυνομικούς, που παρακολουθούσαν τη σκηνή από μακριά. Απαθείς έρχονται προς τα μένα λέγοντάς μου πως "αν δεν κάτσω καλά δεν θα 'χω καλά ξεμπερδέματα". Μάλιστα ο ένας απ' τους δύο πετάει πάνω μου το νερό απ' το ποτήρι που κρατούσε στα χέρια του. "Καλά δεν ντρέπεστε καθόλου;" του απαντώ. Απάντησή δεν παίρνω φυσικά. Τον βλέπω μαζί με τους άλλους δύο συναδέλφους του να φεύγουν χασκογελώντας, προφανώς ικανοποιημένοι από την επίδειξη "δύναμης" που ένιωθαν ότι ασκούσαν. Ένας απ' τους κρατούμενους μου λέει ότι "δεν έκανες καλά που του αντιμίλησες". "Σοβαρολογείς ρε φίλε;" τον ρωτώ οργισμένος. "Θα μου λες πόσο δίκιο έχω όταν δεις τα χεράκια σου να πρήζονται από το πόσο σφιχτά θα σου βάλουν τις χειροπέδες το πρωί, τώρα που σε 'βαλαν στο μάτι" ήταν η απάντησή του, την οποία εκείνη την στιγμή δεν πήρα στα σοβαρά. Πολύ κακώς γιατί αποδείχθηκε ότι κάτι παραπάνω ήξερε απ' ότι εγώ. Γύρω στις 7 το πρωί μας βγάζουν έναν- έναν απ' το κελί.

Την ώρα που ο αστυνομικός μου βάζει τα χέρια πίσω από την πλάτη για να μου περάσει χειροπέδες, ακούω τη φωνή του στο αυτί μου να μου λέει "κι αυτό για να βάλεις μυαλό". Ήταν ο ίδιος που μου είχε πετάξει το νερό. Κλειδώνει τις χειροπέδες όσο πιο σφιχτά γινόταν μέχρι να με ακούσει να φωνάζω από τον πόνο. Στην αίθουσα αναμονής της ΓΑΔΑ στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον κάθε λογής κρατούμενοι. Ο καπνός από το τσιγάρο και από τον "μπάφο"(!) που υποπτεύομαι από την μυρωδιά ότι κάποιοι έκαναν εκεί μέσα, με δυσκολία μου επέτρεπε να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Γενικώς εκεί ένα φύρδην μίγδην: Εκδιδόμενες γυναίκες, εξαθλιωμένοι μετανάστες, κακοποιοί, ναρκομανείς, ήταν μεταξύ όσων βρίσκονταν εκεί για να δώσουν δαχτυλικά αποτυπώματα. Ο πόνος από την χειροπέδες παρέμενε ανυπόφορος. Αλλά κάποια στιγμή τον ξέχασα βλέποντας από το πουθενά έναν αστυνομικό να σέρνει κυριολεκτικά από τα μαλλιά μία ξερακιανή γυναίκα όσο αυτή ούρλιαζε προσπαθώντας να του αντισταθεί.

Λίγα μέτρα μακρύτερα, μία άλλη γυναίκα το ίδιο κοκαλιάρα όπως εκείνη, να φωνάζει "άστην κάτω, άστην κάτω". "Μάκη, ανάλαβε την" λέει ο αστυνομικός που έσερνε την γυναίκα, σε έναν συνάδελφό του. Τότε ο αστυνομικός "Μάκης" αναλαμβάνει δράση πλησιάζοντας την. "Κάτσε κάτω μωρή" της λέει και με τα χέρια του της πιάνει το σαγόνι κάνοντας μία κίνηση να την ακουμπήσει στον τοίχο ακριβώς πίσω της.

Την επόμενη μέρα αφότου η ιστορία έφθασε στο τέλος της, επέστρεψα εκεί που ήμουν κρατούμενος όλο το βράδυ. Αυτήν την φορά όμως κρατώντας στα χέρια μου την δημοσιογραφική μου ταυτότητα για να καταγγείλω την συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων όση ώρα τελούσα υπό κράτηση στο κελί μαζί με τους άλλους τρεις κρατούμενους και να ζητήσω εξηγήσεις για την συμπεριφορά τους. Ανώτατος αξιωματικός με τον οποίον συναντήθηκα, μου ζήτησε συγνώμη. Τα λόγια του: "λυπάμαι πολύ. Αν το ξέραμε ότι σας συνέλαβαν και είχαμε ενημερωθεί, δεν θα είχατε αυτήν την περιπέτεια". Έφυγα από το γραφείο του διπλά σοκαρισμένος. Τι ήταν τελικά χειρότερο: η εξευτελιστική συμπεριφορά των αστυνομικών ή ότι ο εξευτελισμός θεωρούνταν κάτι φυσικό που γίνεται στην βάση διάκρισης ταξικής διάκρισης;

Τα όσα διηγήθηκα δεν συγκρίνονται προφανώς με την αστυνομική βία που χρησιμοποιήθηκε κάνοντας εμφανή τα σημάδια της στα πρόσωπα των συλληφθέντων της Κοζάνης. Με αφορμή όμως το πρόσφατο γεγονός, όλα μαζί καταδεικνύουν μία ευρύτερη κουλτούρα στον τρόπο που εκπαιδεύεται και λειτουργεί διαχρονικά μεγάλη μερίδα του προσωπικού των αστυνομικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Δυστυχώς τέτοια χουντικά κατάλοιπα που συνίστανται σε βασανισμούς μεταναστών, ξυλοδαρμούς κακοποιών, εξευτελισμούς πολιτών τα βλέπουμε ακόμα και σε συμπεριφορές νέων παιδιών που υπηρετούν στο αστυνομικών σώμα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που απασχολούν την κοινή γνώμη στην χώρα μας. Όμως η περίπτωση του εμφανούς ξυλοδαρμού των συλληφθέντων στην Κοζάνη σηματοδοτεί κάτι ξεχωριστό: για πρώτη φορά κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα μέσω του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη "φυγαδεύει" προκλητικά παρεκτροπές αστυνομικής βίας με τρόπο που νομιμοποιεί και απενοχοποιεί πρακτικές της "ζαρντινιέρας", που ζήσαμε πριν μερικά χρόνια με την περίπτωση του Κύπριου νεαρού. Όταν το ίδιο κράτος παράγει ως πρότυπο τη βία, είναι το ίδιο που ανατροφοδοτεί τα φαινόμενα βίας στην κοινωνία μας, τα οποία έρχεται μετά να καταστείλει. Kαι σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, το επόμενο στάδιο είναι η εκλογίκευση στα μάτια μας της βίας νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοια κρούσματα που φέρουν την ανοχή της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης δεν απειλούν το ευρώ αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο για την κοινωνία μας: το προοδευτικό πρόσημο και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της.

protagon

8.800 ήταν η ταρίφα για ένα διορισμό που χρέωνε πρώην βουλευτής!



Τους διορισμούς που έταζε προς άγραν ψηφοφόρων ο πρώην βουλευτής Αργολίδας της ΝΔ Ευάγγελος Παπανικολάου του Ηλία πλήρωσε οριστικά με την αμετάκλητη καταδίκη του από τον Άρειο Πάγο σύμφωνα με όσα αναφέρει το capital.



Οι Αρεοπαγίτες δέχθηκαν ότι είχε στήσει επιχείρηση εξυπηρέτησης ψηφοφόρων με το αζημίωτο φυσικά αφού κοστολογούσε τον κάθε διορισμό έναντι 8.804 ευρώ.

Οι υποσχέσεις του όμως έμειναν μόνο… υποσχέσεις και όσοι εξαπατήθηκαν δεν άργησαν να στραφούν σε βάρος του.

Οι αρεοπαγίτες επικύρωσαν την καταδικαστική απόφαση των πέντε ετών που του είχε επιβληθεί για απάτη κατ’ επάγγελμα και συνήθεια, κρίνοντας ότι ήταν απολύτως ορθή με πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Η ποινή αυτή έχει επιβληθεί και στο φίλο του, επιχειρηματία Στυλιανό Στεργίου ο οποίος εμφανιζόταν να έχει υψηλές γνωριμίες.





ΠΗΓΗ:enikolopoulou.gr

Παίζουμε πάντα τις καθυστερήσεις, ενώ το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει.

Ένα άρθρο που αναλύει γιατί ως έθνος παίζουμε πάντα τις καθυστερήσεις, όταν το παιχνίδι της πολιτικής που έχει στηθεί ανά τον κόσμο και ολόγυρά μας, και μας αφορά άμεσα, έχει ήδη τελειώσει. Φοβάμαι ότι δεν έχουμε ακόμα καταλάβει πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση, πόσο επικίνδυνα είναι τα πράγματα. Συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Το καταλαβαίνεις άμα δεις τι κάνουν οι άλλοι γύρω μας.

Όταν η κρίση πλησίασε στη γειτονιά τους, στις λίγες μέρες που διήρκεσε η κυπριακή αναστάτωση, το Ισραήλ, η χώρα που "ποτέ δεν ζητάει συγνώμη", ζήτησε συγνώμη από την Τουρκία για τους 9 Τούρκους που σκοτώθηκαν όταν προσπάθησαν να μπουν στη Γάζα. Η Τουρκία και το Ισραήλ αμέσως παραμέρισαν τα προβλήματα και συμφώνησαν για τη μελλοντική διαδρομή του φυσικού αερίου. Συγχρόνως, η Τουρκία έβαλε τέλος στον εμφύλιο πόλεμο με τους Κούρδους, έναν πόλεμο που κρατάει δεκαετίες.

"Ο καιρός των όπλων τελείωσε, τώρα είναι ο καιρός των ιδεών", είπε ο Κούρδος ηγέτης. Όλα αυτά σε μια βδομάδα. Αν είχαν συμβεί εδώ, ακόμα θα μιλούσαμε για προδότες και κρεμάλες. Τα κάνουν, όμως, αυτά γιατί το Ισραήλ των κιμπούτζ και των πορτοκαλιών έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μια υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο της πληροφορικής. Και η Τουρκία, που μια δεκαετία πριν ήταν χρεοκοπημένη στα προγράμματα του ΔΝΤ, σήμερα είναι στο G20, προετοιμάζεται να γίνει η Βραζιλία της Μεσογείου, να μπει στο G10, στις ισχυρότερες χώρες του κόσμου.

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ελληνική κρίση, την ευρωπαϊκή κρίση, την κρίση της Δύσης. Ο κόσμος μας αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και επειδή συμβαίνει στις μέρες μας δεν μπορούμε ακόμα να συνειδητοποιήσουμε πως γράφεται η ιστορία. Κάποτε η Ευρώπη είχε το 50% της παγκόσμιας παραγωγής, το 1980 είχε πέσει στο ένα τέταρτο. Το 2010 είχε φτάσει στο 19% και υπολογίζουν ότι το 2020 θα πέσει στο 7% της παγκόσμιας παραγωγής. Η Δύση έπαψε να είναι αυτό που ήταν, τα 770 εκατομμύρια δεν μπορούν πια να έχουν το τριπλάσιο βιωτικό επίπεδο από τα άλλα 7 δισεκατομμύρια πληθυσμού. Η παραγωγή, η δύναμη και το χρήμα έχουν μεταφερθεί στις αναδυόμενες μεγάλες δυνάμεις, στα Bric που με την προσθήκη της Νότιας Αφρικής έχουν γίνει Brics.

Τις ίδιες αυτές μέρες που η Ευρώπη έχει πελαγώσει με τα προβλήματα της Κύπρου, ενός μικρού νησιού, τα Brics προχώρησαν σε μια απόφαση που λίγοι συνειδητοποίησαν τι σημαίνει αλλά είναι μια απόφαση που δείχνει τι πρόκειται να συμβεί. Συμφώνησαν ότι στις μεταξύ τους συναλλαγές θα μπορούν να χρησιμοποιούν τα εθνικά τους νομίσματα. Έκαναν, δηλαδή, το πρώτο βήμα για να ξεπεράσουν τα παγκόσμια νομίσματα, το δολάριο και το ευρώ. Στον αυριανό κόσμο τα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμη και τα ισχυρότερα, είναι πολύ μικρού μεγέθους για να ανταγωνιστούν τα ήδη πολυεθνικά μεγάλα κράτη, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Αμερική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν μια ιδέα που προσπαθούσε απλώς να ξεπεράσει ένα αιματηρό παρελθόν συνεχών ευρωπαϊκών πολέμων. Ήταν και η μόνη λύση που θα διατηρούσε την Ευρώπη στο παγκόσμιο παιχνίδι και θα προστάτευε το βιωτικό επίπεδο του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Όμως, τα σχέδια απέχουν από την πράξη. Η γερασμένη ήπειρος δεν δείχνει μέχρι τώρα ότι έχει το δυναμισμό να προχωρήσει γρήγορα στην ενοποίηση, στις αλλαγές που χρειάζονται για να μη χάσει το τρένο της νέας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας των τεχνολογιών και της πληροφορικής.

Μέσα σε όλο αυτό το πρόβλημα της Δύσης πρώτα, της Ευρώπης ειδικότερα, η Ελλάδα είναι απλώς ο πιο αδύναμος κρίκος. Αυτός που πιο εύκολα θα χαθεί στην πορεία, θα βγει στο περιθώριο, μια μικρή ασήμαντη περιοχή του πλανήτη για την οποία κανείς δεν θα ενδιαφέρεται πώς ζουν οι πολίτες της. Τα πράγματα έχουν γίνει πια τόσο πολύ δύσκολα και επικίνδυνα για όλους ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για πολλές συζητήσεις, για ελαστικές συμπεριφορές, για απεριόριστες χρηματοδοτήσεις.



Τα ελλείμματα συνολικά της ευρωζώνης έχουν φτάσει τα 30 τρις, 9 τρις είναι μόνο των κρατών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ήδη χρηματοδοτήσει με 2 τρις τις υπερχρεωμένες τράπεζες, πόσα πρέπει πια να δώσει; Όταν στενεύουν τα πράγματα, όλα γίνονται πιο σκληρά. Οι εξελίξεις στην Κύπρο, η αλλαγή συμπεριφοράς στη συγχώνευση Εθνικής-Eurobank, δείχνουν ότι τα όρια έχουν εξαντληθεί, ότι τα «ατυχήματα» δεν θα αποφεύγονται πια με κάθε κόστος. Αν τα προβλήματα είναι πλανητικού μεγέθους, αν και ο πυρήνας της Ευρώπης αντιμετωπίζει πρόβλημα, η υπομονή εξαντλείται. Τα περιφερειακά κράτη θα διασώζονται, αν τα ίδια προσπαθούν να διασωθούν.

Στην «πρακτική» λογική της Γερμανίας, μείωση των ελλειμμάτων και περισσότερη δουλειά για να αντέξουμε τον ανταγωνισμό, οι άλλοι, οι «καλοί», μέχρι τώρα δεν έχουν να αντιπαραβάλλουν καμία άλλη πολιτική, παρά μόνο μεγαλύτερα ελλείμματα. Δηλαδή, περισσότερα χρέη. Δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση της παγκόσμιας στροφής προς την Ανατολή. Η Ευρώπη, και η Ελλάδα ακόμα περισσότερο, μοιάζει να μην μπορεί να σκεφτεί με όρους του 21ου αιώνα, προσπαθεί τυφλά, χωρίς λογική, να παραμείνει απλώς στον προηγούμενο αιώνα. Δεν είναι τυχαίο πως τα «αντισυστημικά» ρεύματα που γεννάει η κρίση είναι ο νεοναζισμός και ο νεομπολσεβικισμός. Η επιστροφή, δηλαδή, στις συγκρούσεις και τις εκδοχές των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης αλλάζει σελίδα.

Νομίζω ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει ολέθριο λάθος. Πιστεύει ότι θα επιβιώσει έτσι, λάθρα, με λίγα μερεμέτια, λίγη βοήθεια από τους Ευρωπαίους φίλους, ξεγελώντας τους «κουτόφραγκους».

Έχουν χωριστεί σε δύο ομάδες, έναν Σύριζα αντιπολίτευσης και έναν Σύριζα κυβερνητικό, και έχουν μοιράσει τους ρόλους.



Ο Σύριζα και η υπόλοιπη αντιπολίτευση στο ρόλο του υπερασπιστή του παρελθόντος εγκαλεί τον οποιονδήποτε θέλει να αγγίξει το παραμικρό στο χρεοκοπημένο σύστημα. Και τα κυβερνητικά κόμματα επικαλούνται στην Ευρώπη την αδιαλλαξία της αντιπολίτευσης για να δικαιολογήσουν τις δικές τους κουτοπόνηρες καθυστερήσεις, τη συνεχή ακινησία. Εφαρμόζουν το πρόγραμμα του Σύριζα. Δεν κάνουν τίποτα...

Τέταρτος χρόνος, η μόνη συζήτηση που γίνεται στην Ελλάδα είναι οι δόσεις. Πιστεύουν ότι θα διατηρήσουν το ίδιο χρεοκοπημένο σύστημα της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων και του παρασιτισμού, άθικτο. Απλώς, φτωχότερο.

Κάνουν λάθος. Έσοδα άλλα δεν θα υπάρξουν, η οικονομία της χώρας βρίσκεται στα πρόθυρα ενός μεγάλου παραγωγικού κραχ. Τα δανεικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση στερεύουν. Διάσωση με κάθε κόστος πια δεν θα ξαναϋπάρξει. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν θα ξαναπληρώσουν τόσο εύκολα την ανικανότητα άλλων κρατών να συμμαζέψουν το σπίτι τους και να βρουν ένα βιώσιμο τρόπο να υπάρξουν.

Από δω και πέρα όλες οι λύσεις θα είναι οδυνηρές. Και θα κοστίζουν άμεσα σε μας. Είτε λέγεται αυτό φόροι, είτε σταδιακή απομείωση της ακίνητης περιουσίας, είτε κούρεμα των καταθέσεων, είτε εκμηδενισμός των μισθών. Λεφτά πια ξένα δεν υπάρχουν. Όλη η Δύση έχει πρόβλημα, δεν θα χρηματοδοτεί άλλο τους αδύναμους κρίκους.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα επείγον αναπτυξιακό σοκ αλλιώς σύντομα θα βγει έξω από το παιχνίδι, μια μικρή περιφέρεια του κόσμου, φτωχή και ξεχασμένη. Πολύ πιο σύντομα απ’ όσο νομίζουμε. Τίποτα απ’ όσα συζητάμε κάθε μέρα δεν είναι σοβαρό. Προανακριτικές επιτροπές, επίορκοι υπάλληλοι και χαράτσια της ΔΕΗ. Τρόικες και κόκκινες γραμμές. Μνημόνια και πλαστά διλήμματα.

Παίζουμε πάντα καθυστερήσεις, ενώ το παιχνίδι έχει τελειώσει...

Μόνο εμείς μπορούμε να ξυπνήσουμε στο τελευταίο λεπτό και να σώσουμε την παρτίδα και, αντί γι’ αυτό, εξακολουθούμε να αναζητούμε εχθρούς για να κρύψουμε τη δική μας ακινησία.

Πηγή: Φώτης Γεωργελές, athensvoice.gr

Μια ομάδα με πολιτική περιβολή πετούν πέτρες κατά των αντιφασιστών κατά τη διάρκεια διαδήλωσης για τη δολοφονία του 34 ετών μουσικό από ένα μέλος του κόμματος νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ του Guardian και της Info-war.gr για τη διείσδυση της ελληνικής αστυνομίας από νεοναζί..... 

Μπραβο ρε παιδια το καταλαβατε οτι ειναι νεοναζι φαινεται ολοκαθαρα στο βιντεο και ειδικοτερα απο το περιβραχιονιο που εχουν στο αριστερο τους μπρατσο.οτι μπορει να ειναι πολιτες που ζουν στην περιοχη και εχουν αγανακτησει με τους μπαχαλακηδες που εχουν ρημαξει περιουσιες δεν σας περασε απο το μυαλο. η εστω ασφαλιτες.τα χουμε δει παρα πολλες φορες.εσεις πως θα αντιδρουσατε αμα καταβαινατε κατω απο το σπιτι σας και βλεπατε σπασμενο το αμαξι σας???
συνεχιστε ετσι να φτασει η Χρυση Αυγη στο 30% και τοτε να σας δω.
κατακριτεα η δολοφονια του παιδιου κατακριτεο και το καπηλευμα του θανατου ενος παιδιου για πολιτικα παιχνιδια.εικονες 2008 απο τον αδικο χαμο του Γρηγοροπουλου μου ερχονται στο μυαλο βλεποντας ολους αυτους τους μπαχαλακηδες να εκεμεταλλευονται προς οφελος τους το θανατο ακομα ενος νεου.

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ.

Μαύρες μέρες αναβιώνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια
Οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ με απειλητικές διαθέσεις τραμπούκισαν, έβρισαν και απείλησαν όσους βρίσκονταν στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας για να συζητήσουν το «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας»
Σκηνές από εποχές παρακράτους φέρνουν στη μνήμη τα όσα συνέβησαν την Πέμπτη 29 Mαΐου στο Πνευματικό Κέντρο Ν. Φιλαδέλφειας. Την ώρα που η Πρωτοβουλία Κατοίκων Ν.Φ. – Ν.Χ. είχε καλέσει σε ανοιχτή συζήτηση γύρω απ’ το «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας», το οποίο την ίδια μέρα ξεκίνησε να συζητιέται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, και ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να συγκεντρώνεται για τη συζήτηση, εμφανίστηκαν στο χώρο μερικές δεκάδες οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, με εμφανώς απειλητικές διαθέσεις. Τραμπουκίζοντας, βρίζοντας και απειλώντας, προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν όσους βρίσκονταν στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου, δημιουργώντας παράλληλα τέτοιες συνθήκες που κατέστησαν αδύνατη τη συνέχιση της εκδήλωσης.

Φαίνεται πως το αντικείμενο της συζήτησης δεν άρεσε στο μεγαλοεπιχειρηματία Δ. Μελισσανίδη και αποφάσισε, στέλνοντας το στρατό του, να τη ματαιώσει. Από πότε όμως καθορίζουν οι ορέξεις των εκάστοτε επιχειρηματιών το τι συζητιέται και τι όχι; Από πότε μπορεί ο στρατός του κάθε επιχειρηματία να επιβάλλει το αν θα συγκεντρώνονται ή όχι οι κάτοικοι μιας περιοχής; Από πότε, σε τελευταία ανάλυση, στην αστική δημοκρατία της Ελλάδας του 2014, καταστρατηγούνται με τη βία βασικά συνταγματικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι» (άρθρο 11 του Συντάγματος);

Οι τρομοκρατικές αυτές τακτικές και οι φασίζουσες πρακτικές, οι απειλές του τύπου «ξέρουμε τα σπίτια σας», «αν ξανασχοληθείτε με την ΑΕΚ θα σας κάψουμε» κτλ, για ανθρώπους σαν τον Δ. Μελισσανίδη δεν είναι πρωτόγνωρες.

Στο εξής λοιπόν, τον θεωρούμε υπεύθυνο για ό,τι συμβεί σε οποιονδήποτε κάτοικο της πόλης

Πρωτοβουλία Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας

http://www.thepressproject.gr/article/62970/Maures-meres-anabionoun-sti-Nea-Filadelfeia