μεγάλη συνέντευξη με έναν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟΥ
τον Γιάννη Μπαλή ..... στον ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ της Θράκης
Γιάννης Μπαλής «Η Συνάντηση Αποδήμων Κομοτηναίων είναι μια πολύ καλή κίνηση»Με τον αδερφό μου στηρίξαμε την ίδρυση του Πανθρακικού
Σε λίγες ημέρες η Κομοτηνή θα υποδεχθεί τα απόδημα παιδιά της στο πλαίσιο της συνάντησης που διοργανώνεται μετά από πρόταση του Άρη Μανούδη με στήριξη του «Παρατηρητή της Θράκης». Κομοτηναίοι που έφυγαν πριν πολλά χρόνια διατηρώντας όμως εκεί στον ξένο τόπο την αγάπη για τον γενέθλιο τόπο δήλωσαν συμμετοχή σε αυτή τη συνάντηση. Έτσι σε λίγες ημέρες η πόλη με επίκεντρο το πάρκο της θα τους υποδεχθεί και θα ανοίξει την αγκαλιά της για να τους καλωσορίσει. Ο «Παρατηρητής της Θράκης» ξεκινά σήμερα μια προσπάθεια παρουσίασης κάποιων από αυτούς που δήλωσαν συμμετοχή. Αρχής γεννομένης με το Γιάννη Μπαλή που έφυγε από την πόλη το 1987, σχετικά πρόσφατα σε σύγκριση με άλλους, που μας μιλά και μας καταθέτει τις δικές του θύμησες από την Κομοτηνή της παιδικής και νεανικής του ηλικίας. Εικόνες μέσα από τις οποίες καταγράφεται όμως και η σύγχρονη ιστορία της πόλης…
ΠτΘ: κ. Μπαλή πώς σας φαίνεται η ιδέα του ανταμώματος των Κομοτηναίων μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Είναι χρήσιμη; Θα πάει καλά;
Γ. Μ: Πιστεύω πως είναι χρήσιμη. Όσον αφορά στο αν θα πάει καλά αυτό θα εξαρτηθεί από την οικονομική άνεση που έχουν οι εκτός Κομοτηνής για να έρθουν εκεί. Φαίνεται όμως ότι είναι μια πολύ καλή κίνηση. Θα ενισχύσει και οικονομικά την πόλη αλλά θα γίνει και συνάντηση ανθρώπων στην πόλη που τους γέννησε και που πάντα τους αγαπά και τους περιμένει.
ΠτΘ: Πότε φύγατε από την Κομοτηνή;
Γ.Μ: Το 1987.
ΠτΘ: Η οικογένειά σας ήταν πρόσφυγες στην καταγωγή;
Γ.Μ: Όχι είμαι γέννημα θρέμμα Κομοτηναίος. Το σπίτι μου κατ’ αρχήν ήταν στο Μικρό Πάρκο στην περιοχή «Αχυρέικα» και έπειτα αγοράσαμε δικό μας σπίτι στη Δημοσθένους, πάνω από τη Μεραρχία πίσω από το Ιδαδιέ.
Θυμάμαι όλη την εξέλιξη της πόλης
ΠτΘ: Τι θυμάστε από την πόλη στην οποία μεγαλώσατε;
Γ.Μ: Θυμάμαι τα πάντα, όλη την εξέλιξη της πόλης, γιατί ήμουν από τα ενεργούς πολίτες της. Ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και με όλους τους τομείς.
ΠτΘ: Με τον αθλητισμό πώς ασχοληθήκατε;
Γ.Μ: Έπαιζα ποδόσφαιρο στον Θρακικό. Με τον αδερφό μου γίναμε μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανθρακικού. Ήμασταν από τους ανθρώπους που στηρίξαμε την ίδρυση του Πανθρακικού.
ΠτΘ: Πώς βλέπετε την εξέλιξη της ομάδας;
Γ.Μ: Πολύ καλή.
Ο Πανθρακικός πάντα είχε τάσεις και βλέψεις για να βγει μπροστά
ΠτΘ: Τι θυμάσθε από τον Πανθρακικό όταν τον πρωτοστήσατε;
Γ.Μ: Κατ’ αρχήν θα σας πω ότι ο Πανθρακικός προήλθε από την συνένωση μεταξύ της Αθλητικής Ενώσεως Κομοτηνής, της λεγόμενης ΑΕΚ, της Ροδόπης, του Θρακικού, όλων δηλαδή των μικρών σωματείων, και του Ορφέως. Υπήρχαν τότε δύο μεγάλα αθλητικά σωματεία, η ΑΕΚ και ο Ορφέας Κομοτηνής.
ΠτΘ: Νομίζω ότι η ΑΕΚ υπάρχει ακόμα…
Γ.Μ: Και ο Ορφέας νομίζω υπάρχει. Εκείνα τα πρωτογενή βασικά σωματεία ενσωματώθηκαν στον Πανθρακικό και έμειναν οι σφραγίδες βάσει των οποίων δημιουργήθηκαν ερασιτεχνικά σωματεία.
ΠτΘ: Το περιμένατε ποτέ ότι ο Πανθρακικός θα ανέβαινε στη Super League;
Γ.Μ: Ο Πανθρακικός πάντα είχε τάσεις εξέλιξης. Τότε χάσαμε ένα αγώνα με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς με 1-0, που αν τον κερδίζαμε θα βγαίναμε τότε στην Α΄ Εθνική. Ο Πανθρακικός πάντα είχε τάσεις και βλέψεις για να βγει μπροστά. Όταν ενωθήκαμε η δύναμή μας είχε μεγαλώσει πάρα πολύ.
ΠτΘ: Ποιους ποδοσφαιριστές θυμάστε;
Γ.Μ: Θυμάμαι τον Κατσαρίδη, τον τερματοφύλακα Καραγκιόζη, τον Σβυντρίδη και άλλους που δεν μου έρχονται στην μνήμη.
ΠτΘ: Ήταν ταλαντούχοι;
Γ.Μ: Ο Κατσαρίδης ήταν από τα καλύτερα χαφ που υπήρχαν και μετά πήγε στη Δόξα Δράμας. Ο Ζαχαρίας Τύλιος, που ήταν ένα από τα ωραιότερα παιδιά του Πανθρακικού και βέρος Κομοτηναίος, ο καλύτερος σέντερ μπακ της Θράκης, ο οποίος όχι μόνο ήταν καλός ποδοσφαιριστής αλλά και μια εξαιρετική πάστα παιδιού. Υπήρχαν και κάποια άλλα παιδιά τα οποία δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά τους γιατί είμαι και κάποιας ηλικίας.
ΠτΘ: Τότε βέβαια δεν υπήρχαν υποδομές. Δεν είχαμε καλό στάδιο.
Γ.Μ: Δεν έχει σημασία. Στο δημοτικό στάδιο το σημερινό παίζαμε μπάλα όλοι, χωρίς χορτάρι βέβαια. Υπήρχαν τριβόλια, λίγο σκιζόμασταν, αλλά δεν πειράζει, ήταν ωραία.
Λειτουργία Λέσχης Θρακικού
ΠτΘ: Η ομάδας σας υπάρχει σήμερα;
Γ.Μ: Ο Θρακικός δεν υπάρχει σήμερα, ούτε στα χαρτιά. Ήταν ένα προοδευτικό σωματείο και είχε δημιουργήσει και Λέσχη. Συγκεκριμένα δίπλα στο σπίτι του γιατρού Γιώργου Αντωνιάδη ήταν το αστυνομικό τμήμα και δίπλα σε αυτό ήταν η Λέσχη του Θρακικού που ασχολούνταν με αθλητικά θέματα. Ο τότε διευθυντής της Εμπορικής Τραπέζης ήταν στο προεδρείο, όπως ο Ζακώνης, ο οποίος είχε επιπλοποιείο στη Βενιζέλου. Είμαι Μαθουσάλας, κάνω τυμβωρυχία με αυτά που σας λέω.
ΠτΘ: Για την Κομοτηνή η τυμβωρυχία επειδή δεν έχει τη νεότερη ιστορία της καταγεγραμμένη είναι πολύ σημαντική. Τι άλλο θυμάστε από τα σχολικά σας χρόνια;
Γ.Μ: Τελείωσα Εμπορική Σχολή η οποία ήταν παλιά μέσα στο Γυμνάσιο Αρρένων και μετά μετακομίσαμε δίπλα στην Παναγία σε ένα παλιό κτίσμα, που αργότερα μετονομάσθηκε σε Οικονομικό Γυμνάσιο.
ΠτΘ: Με ποιους δασκάλους;
Γ.Μ: Τον Τρυφερούλη, τον Μπανανό, τον Δεπούντη, τον Γεωργιάδη, τον Δασκαλάκη, αυτούς τους θυμάμαι γιατί ήταν εξαιρετικοί δάσκαλοι.
ΠτΘ: Η σχολή έχει εξαιρετική παράδοση. Όντως είχε καλούς δασκάλους;
Γ.Μ: Επίσης, θυμάμαι τον διευθυντή τον κ. Κινδύνη και μετέπειτα διευθυντής ήταν και ο κ. Δασκαλάκης.
Έπρεπε να διατηρούνταν ο Μπουκλουτζάς
ΠτΘ: Έχετε μνήμες από τις πλημμύρες του Μπουκλουτζά;
Γ.Μ: Στις πλημμύρες του Μπουκλουτζά εργαζόμουν στο πρατήριο βενζίνης της εταιρείας Παπαγεωργίου που βρισκόταν στην πλατεία και συγκεκριμένα εκεί που τώρα είναι καφενεία ήταν το ΚΤΕΛ και απέναντι ακριβώς ήταν αυτό. Είχαμε εγκλωβιστεί όλη τη νύχτα εκεί όταν έσκασε ο Μπουκλουτζάς. Δεν μπορώ να πω ότι φοβηθήκαμε αλλά βλέπαμε να επιπλέουν αυτοκίνητα και τεράστια πράγματα πάνω στην πλατεία. Είχε κατεβάσει πάρα πολύ ιλύ. Δεν φοβηθήκαμε γιατί ήμασταν μια παρέα ανθρώπων και θα μπορούσαμε να ανεβούμε στον δεύτερο όροφο οπότε εκεί δεν θα έφθανε το νερό.
ΠτΘ: Αυτή η παλιά Κομοτηνή με τις γέφυρες, με το Μπουκλουτζά σας άρεσε;
Γ.Μ.: Μου άρεσε γιατί ήταν γραφική. Το θέμα ήταν αν διατηρούνταν ο Μπουκλουτζάς καθαρός και αν γινόταν κάποια άλλη επέμβαση στο ποτάμι θα ήταν πολύ όμορφα γιατί ήταν γραφικά αυτά τα γεφυράκια με τα καταστήματα επάνω.
ΠτΘ: Εσείς τα ζήσατε αυτά;
Γ.Μ.: Βεβαίως χρόνια τα έζησα αυτά. Είμαι γεννημένος το 1940.
Ψηφίζω ακόμα στην Κομοτηνή
ΠτΘ: Θυμάστε το δήμαρχο τον κ. Μπλέτσα;
Γ.Μ.: Βεβαίως άφησε εποχή και μάλιστα αντί για αυτοκίνητο ο δήμαρχος κυκλοφορούσε με παϊτόνι, ήταν ένα πολύ ωραίο παϊτόνι. Τότε η Κομοτηνή ήταν πιο μικρή, πιο ζεστή και οι άνθρωποι ήμασταν πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Ψηφίζω ακόμα στην Κομοτηνή, δεν έχω κάνει μεταδημότευση, γιατί όταν ήταν δήμαρχος ο Γιώργος Παπαδριέλλης με είχε παρακαλέσει να μη πάρω τα δικαιώματά μου. Έτσι έρχομαι και ψηφίζω.
ΠτΘ: Τον γνωρίζατε το Γιώργο Παπαδριέλλη;
Γ.Μ.: Βέβαια, μαζί μπάλα παίζαμε.
ΠτΘ: Έπαιζε μπάλα και ο δήμαρχος;
Γ.Μ.: Στις γειτονιές. Εμείς παίζαμε μπάλα στις γειτονιές. Στο δεύτερο δημοτικό σχολείο πηγαίναμε και παίζαμε. Εργαζόμουν στην Κομοτηνή στην Τράπεζα Ελλάδος και εκεί κοντά ήταν το ιατρείο του, δίπλα στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών και είχα σχέσεις μαζί του.
Στον εμφύλιο οι μάνες μας μας έκρυβαν στα υπόγεια
ΠτΘ: Πώς ζήσατε τον εμφύλιο; Έχετε άγριες εικόνες;
Γ.Μ.: Όταν γινόταν οι επιθέσεις από τον Δημοκρατικό Στρατό θυμάμαι τις μάνες μας να μας κρύβουν στα υπόγεια. Υπήρχε φόβος. Δεν μπορώ να πω ότι έζησα πείνα, γιατί η οικογένειά μου ήταν ευκατάστατη. Την Βουλγαρική Κατοχή δεν την έζησα, έζησα μόνο τον εμφύλιο ήμουν πάνω από επτά ετών. Επί Βουλγαρίας ο πατέρας μου είχε το αρτοποιείο, ήταν αρτοποιός, αυτό που είναι απέναντι από το πάρκο. Εκεί δίπλα έμενε ένας συμμαθητής μου ο Νάσος ο Δημαρχίδης είχαν ένα καφενείο και δίπλα ήταν του γιατρού του Πέτρου το σπίτι.
ΠτΘ: Άρα τώρα που θα μαζευτούμε στο πάρκο η γειτονιά μας έχει να σας λέει πολλά πράγματα.
Γ.Μ.: Βεβαίως, αφού εκεί έζησα.
ΠτΘ: Πάντως ο φούρνος ήταν και ωραιότατος ως κτίσμα και είχατε έξω και το γιασεμί
Γ.Μ.: Εκεί καθόμασταν επί Βουλγαρίας και κοιμόμασταν. Είχε επάνω ένα παταράκι και κοιμόμασταν επάνω η οικογένεια κοντά στον πατέρα μου.
Παρότι έχω πικραθεί αγαπώ την Κομοτηνή
ΠτΘ: Από την οικογένειά σας έμεινε κανείς στην Κομοτηνή;
Γ.Μ.: Στην Κομοτηνή μένει η αδελφή μου, η Ψηφούλα Σφατίδου, έχω τους τάφους των γονιών μου, του αδερφού μου που πέθανε νέος, ήταν γραμματέας στην Εισαγγελεία Εφετών Θράκης.
ΠτΘ: Την αγαπάτε πολύ την Κομοτηνή;
Γ.Μ.: Παρότι έχω πικραθεί πολύ την λατρεύω.
ΠτΘ: Έχετε πικραθεί από τους Κομοτηναίους;
Γ.Μ.: Οι Κομοτηναίοι είναι λίγο αχάριστοι.
ΠτΘ: Λέγεται ότι οι μικρές κοινωνίες είναι ανθρωποφαγικές
Γ.Μ.: Συμφωνώ. Παρόλα αυτά την πόλη μου την αγαπώ και όπου μπορώ να την βοηθήσω την βοηθάω.
Ήμασταν πολύ καλοί κανταδόροι της Κομοτηνής
ΠτΘ: Συγκεντρώνεστε οι Κομοτηναίοι της Θεσσαλονίκης;
Γ.Μ.: Κάθε πρώτη Τρίτη, Είμαστε μια παρέα που το ξεκίνησε. Έτσι βρισκόμαστε κάθε Τρίτη έχουμε μια κιθαρίτσα και θυμόμαστε τις παλιές καντάδες της Κομοτηνής, γιατί ήμασταν πολύ καλοί κανταδόροι της Κομοτηνής, Κάναμε πολλές καντάδες τα βράδια για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
ΠτΘ: Στη Λέσχη Κομοτηναίων πηγαίνατε οι νεαροί της εποχής;
Γ.Μ.: Εγώ δεν πολυπήγαινα αλλά πήγαιναν πάρα πολλοί συνάδελφοι και φίλοι, νέοι. Η Λέσχη Κομοτηναίων ήταν ένα κόσμημα για την πόλη και παραμένει να είναι κόσμημα.
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι προσφέρει η νέα πλατεία στην πόλη
ΠτΘ: Σήμερα συμφωνείτε με την εξέλιξη της πόλης; Τη βρίσκετε εξίσου ωραία;
Γ.Μ: Όποιος θελήσει να σταματήσει την εξέλιξη ματαιοδοξεί. Η εξέλιξη έρχεται από μόνη της είτε το θέλουμε είτε όχι., Το θέμα είναι να είναι υγιής η εξέλιξη. Εκείνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω στην Κομοτηνή είναι γιατί χάλασαν εκείνη την όμορφη πλατεία και έκαναν αυτό το έκτρωμα. Αυτή η πλατεία δεν έχει καμία χρησιμότητα και δεν μπόρεσα να καταλάβω τι προσφέρει στην πόλη. Εν πάση περιπτώσει ό,τι έρχεται να είναι καλοδεχούμενο.
ΠτΘ: Το πάρκο στη νέα του εκδοχή σας αρέσει;
Γ.Μ.: Ήταν πιο ωραίο παλιότερα αλλά εξακολουθεί να είναι.
ΠτΘ: Σας αρέσει ο πολιτισμός της πόλης;
Γ.Μ.: Με αρέσει η πόλη της Κομοτηνής όπως είναι. Εκείνο που με στεναχωρεί είναι ότι όταν έρχομαι νοιώθω ότι είμαι ένας ξένος στον τόπο που γεννήθηκα, γιατί έχουν έρθει γενιές καινούργιες που δεν με ξέρουν, βέβαια απόλυτα φυσικό γιατί λείπω πολλά χρόνια. Αλλά η πόλη με αρέσει με τα αρνητικά και τα θετικά της.
Δεν έχουμε κεφαλαιούχους στην πόλη της Κομοτηνής
ΠτΘ: Όταν έρχεστε ποιους Κομοτηναίους βλέπετε;
Γ.Μ.: Τον συνταξιούχο Γιάννη Χαρίτο, το Δαδανίδη που έχει το τουριστικό γραφείο «Ορφέας». Έχω φίλους, δεν έχω κόψει δεσμούς. Έχω τον κουμπάρο μου τον Τάσο τον Χαραλαμπίδη που έχει την ασφαλιστική εταιρεία, τον οποίο στηρίξαμε για να κάνει την ομάδα του ΓΑΣ στο μπάσκετ.
ΠτΘ: Γνωρίζετε ότι ο ΓΑΣ δεν πάει καλά;
Γ.Μ.: Το ξέρω. Δεν έχουμε κεφαλαιούχους στην πόλη της Κομοτηνής.
Τότε όταν τελειώναμε το παιχνίδι μας κερνούσαν μια γκαζόζα και ήμασταν περήφανοι
ΠτΘ: Μήπως οι κεφαλαιούχοι έφυγαν εκτός;
Γ.Μ.: Ειδικά τα αθλήματα όπως εξελίσσονται θα πρέπει να υπάρχει μια οικονομική επιφάνεια για να μπορέσεις να τα στηρίξεις. Τότε θα σας πω όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, μόλις τελείωνε μας έδιναν να πιούμε μια γκαζόζα. Δεν υπήρχαν μισθοί και ήταν μεγαλείο το να πεις μια γκαζόζα. Σας μιλώ για το διάστημα 1954-1957.
ΠτΘ: Ίσχυε όμως η αγάπη με την φανέλα, κάτι που σήμερα φαίνεται ότι ισχύει με την Εθνική. Ακούμε πολλά εκατομμύρια να παίζονται στο ποδόσφαιρο...
Γ.Μ: Εφόσον έγινε επαγγελματικό τελείωσε. Η φανέλα πλέον είναι δευτερεύουσα, πρωτεύον είναι το οικονομικό το οποίο θέλει να εξασφαλίσει ένας ποδοσφαιριστής και μη ξεχνάτε και έχουν δίκαιο, διότι η ζωή του ποδοσφαιριστή είναι πολύ σύντομη ως προ το επάγγελμά του. Ένα ατύχημα μπορεί να τον βγάλει από τα γήπεδα.
ΠτΘ: Λυκουρίνους στην Κομοτηνή βρίσκετε όταν έρχεστε στην Κομοτηνή για να πιείτε ουζάκι;
Γ.Μ.: Σε πολλά μαγαζιά βρίσκεις. Ήμουν λάτρης του καλού μεζέ και εκείνα τα χρόνια πηγαίναμε στα Καλαμαράκια, όπως και στους αδελφούς Αντωνιάδη που είχαν τα κοτόπουλα στο αστυνομικό τμήμα, στην ταβέρνα του Σπύρου στη σιδηροδρομική γραμμή, καθώς και στο κλαμπ «Άφρικα» που ήταν μετά τις σιδηροδρομικές γραμμές στον Κτηνοτροφικό σταθμό. Αυτά ήταν τα κέντρα που πηγαίναμε
Από την Κομοτηνή έχω ωραίες αναμνήσεις
ΠτΘ: Φαντάζομαι ότι έχετε και πολύ ωραίες αναμνήσεις ως τρελοπαρέα στην Κομοτηνή;
Γ.Μ.: Πάρα πολύ ωραίες. Θα σας πω μια ιστορία με καντάδα. Μια φορά κάναμε καντάδα στο σπίτι μιας κοπελιάς που αγαπούσε ένας φίλος και κάποια στιγμή πετιέται ο πατέρας της και μας ρίχνει ένα κουβά νερό και αρχίζουμε να τραγουδάμε «έξω από το παράθυρό σου βρέχει, βρέχει, βρέχει». Όπως και πολλές φορές στην Ικονίου κάνοντας καντάδα σε μια φίλη άνοιγαν τα παράθυρα και μας κερνούσαν ούζο. Ένας από την παρέα μας ο Χρήστος ο Μερκουρίδης είναι αρχιμουσικός στο δήμο. ‘Έπαιζε ακορντεόν και ήταν ράφτης.
Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι η ζωή πεθαίνει και σε άλλους παράγοντες
ΠτΘ: Η Κομοτηνή είχε και μια σειρά επαγγελματιών που σήμερα δεν υφίστανται στην πόλη. Σας στεναχωρεί που δεν βλέπετε αυτά τα ονόματα;
Γ.Μ.: Δεν με στεναχωρεί. Όταν έχασα τον πατέρα μου άρχισα να καταλαβαίνω κάποια πράγματα, γιατί όταν η οικογένεια είναι όλοι μαζί βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, όταν αρχίζεις και χάνεις ένα άνθρωπο αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι η ζωή πεθαίνει και σε άλλους παράγοντες. Έτσι σιγά -σιγά εκείνη η γενιά των επαγγελματιών χάθηκε. Ο Μπακάλμπασης, ο Φιλίππου που είχε τα παπούτσια, ο Χάρης Τσαμπαζλής ήταν μια γενιά που έφυγε και από πίσω ερχόμασταν εμείς.
ΠτΘ: Εφημερίδες ποιες διαβάζατε στην Κομοτηνή
Γ.Μ.: Διαβάζαμε το «Χρόνο» του συμμαθητή και φίλου Αλέκου Φανφάνη, την «Πρωία» της Ελένης Αντωνιάδου, την «Ελεύθερη Σκέψη» του Καρκατσέλη, αλλά και την «Πατρίδα» του Κώστα Τσέτλακα.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ της Θράκης
Θέμα: Απ: H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟΥ 
Παρ 20 Απρ 2012, 9:42 pm
