kabano έγραψε:

[youtube][/youtube]


τότε αυτό είναι για σένα καλή μου

ευχαριστώ καλέ μου

gerolykos έγραψε:

Xρηστάρα εξαιρετική η εκτέλεση του cocker, με 35 κιλά και 400 γραμμάρια μ@στούρα , ο παίχτης.
Στο Γούντστοκ είχε πάνω από 100 κιλά.Δεν παύει όμως να είναι από τους κορυφαίους τροβαδούρους του πλανήτη.Μπράβο.

ΥΓ. Νηστήσιμο σαργό τρώει ρε η φωφώ;

Θα τον βαπτίσω ..... φακή..

Θα πρότεινα να αλλάξεις το ημερολόγιο . Κάντο 25 Μαρτίου. που να μπλέκεις με βαφτίσια.

Την κατανόησή σας, δεν την παλεύω απόψε... Να την κόψουμε τη ρημάδα τη φλέβα, να δούμε τί θα καταλάβουμε...



Τάσος Λειβαδίτης - Ερωτικό

Ναι αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα… πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και με έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε, τι έχεις αγόρι μου ; Δεν μίλαγα… μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα… και καθώς πηγαινόφερνα
το παιδικό κονδύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια…

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα, όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου, και όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο, ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα πάντοτε…

Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι; Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά, σαν να με γνώριζες από χρόνια… μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου… αγαπημένη…

Θυμάσαι αλήθεια την πρώτη μεγάλη μέρα μας; Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα, ένα απλό φτηνό φόρεμα μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο… οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια… σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος, σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο, και αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή σου πήγαινε…

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα, βαδίζαμε δίχως λέξη… μα και την να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου, τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του, ήπιαμε μια στα δυο, και αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου, τι σου είπε λοιπόν ; Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου… δεν μπορεί κάτι θα σου’ πε. Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό. Μα μες την αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τρένα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω, πόσο σου πήγαιναν…

Κι ύστερα ξαφνικά εκείνο το βράδυ, έβρεχε, ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά, κανείς στην κάμαρα. Έτρεμε στο ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα. ‘’Φεύγω, μην ζητήσεις να με βρεις’’, έγραφε. Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι ανάμεσα στις χυμένες πούδρες, σαν ένα μικρό, παιδικό φέρετρο, μέσα στη σκόνη. Που είσαι λοιπόν πες μου? Που είσαι, σ’ αναζητάω, σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο τις πόρτας σε ένα σπίτι που πιάσε φωτιά…

Τις νύχτες σηκώνομαι αλαφιασμένος, ντύνομαι και σε περιμένω. Δεν θα χτυπούσες καν την πόρτα. Θα πέταγες με βιάση το παλτό σου στην καρέκλα. Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θα’ λυνες ξαφνικά , εκείνα τα ασύγκριτα τυραννικά μαλλιά σου. Η παλιά ντουλάπα, θα’ τρέχε και σαν μια ταπεινή υπηρέτρια θα σου βγάζε τα παπούτσια. Θα γελούσαν οι καθρέφτες , θα ξυπνούσαν οι γείτονες… Όλα έχουν μείνει όπως τα αφίσες θα σου’ λεγα…
Και η χτένα σου, να τη εκεί. Η μαύρη μεγάλη χτένα σου , σαν ένας έρημος κατασκότεινος δρόμος που τον περνάω κάθε νύχτα…

Άσε με τώρα να κοιτάζω τα παράθυρα σου ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει. Ένας άλλος βυθίζεται μες την μεγάλη σου άνοιξη. Εγώ και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες σ’ αγαπώ… Άσε με εδώ στη γωνιά, δεν πειράζει ας χιονίζει… Αυτό το μικρό τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρο σου επάνω στο χιόνι εμένα είναι ο κόσμος μου. Δεν θα σου πω τίποτα μόλις βγεις θα περπατάω δίπλα σου αμίλητος, και αν αυτό σε πειράζει μπορώ να’ ρχομαι πίσω σου σαν το σκυλί… Και όταν πεθάνω, το χώμα που θα με σκεπάζει δεν θα’ ναι για μένα το σκληρό χώμα τον νεκρών, μα η απαλή τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της… ποδοπάτησε με να’ χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ’ αγγίζεις…




Καλή σας νύχτα...

I want you to stay......

Μόλις έμαθα τον ξαφνικό θάνατο του ΜΑΝΩΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ

καλό ταξίδι

Καλό ταξίδι Μανώλη
Ενα τσιγάρο ήταν και τελείωσε
Σ ευχαριστώ

[youtube][/youtube]

άιντε να ξυπνάμε ...έχουμε αγώνα σήμερα ...... με ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ στο ΠΑΝΘΡΑΚΑΔΙΚΟ

κι εγώ το ...πιστεύω

Ένα από τα πιο τρυφερά ξεσπάσματα του Ρασούλη...



Περιδης - Το βαλς

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης

Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου
σταμάτησε ξαφνικά να κυλά
Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά
κι ό,τι αγάπησα και μ' αγάπησε νόμισα
πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά

Ώσπου ξανάρθες και μου 'δωσες το χέρι,
έλα προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού

Κι έτσι αγαπημένη μου θα μείνω ζωντανός
ως το τέλος Δεκέμβρη του '99, μεσάνυχτα ακριβώς,
να κρατήσω τον όρκο που έχω δεθεί,
το βαλς που σου υποσχέθηκα και να υπάρχει μόνο αυτή,
αυτή η στιγμή, η ιερή στιγμή

Που νοιώθω σαν φλόγα, καθώς σε στροβιλίζω,
ρόδο που καίει, φωτίζει όλη τη γη

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού

Γλυκε .... αυτό που έβαλες ήταν το τραγούδι της νύχτας ... πάρτε ένα παραπονιάρικο και γεμάτο πόνο τραγούδι για την ανοιξιάτικη μέρα που ξημέρωσε μετά το χτεσινό πατατράκ από τον Βούλη




.... βάλτε στην θέση του Ι (εγώ) τον Πανθρακικό .... και πείτε ότι το τραγουδάει αυτός ..... έχει ακόμη πολλές στεναχώριες για μας ..... He still have got more blues for us .... δώστε ιδιαίτερη σημασία στους τελευταίους στίχους.

Use to be so easy
To give my heart away
But I found that the haeartache
was the price you have to pay
I found that that love is no friend of mine
I should have know'n time after time

So long
it was so long ago
But I've still got the blues for you

Use to be so easy
Fall in love again
But I found that the heartache
It's a roll that leeds to pain
I found that love is more than just a game
Play and to win
but you loose just the same

So long
it was so long ago
But I've still got the blues for you

So many years since I seal you face
You will my heart
there's an emty space
Used to be

(SOLO)

So long
it was so long ago
But I've still got the blues for you

Golden days come and go
There is one thing I know
I've still got the blues for you

Tο έχουμε ξαναπεράσει εδώ το τραγούδι του Ιρλανδού, την μέρα του θανάτου του.
(μάλιστα σε 2 εκτελέσεις).
Αξίζει όμως και αυτό να το ξανα ακούσουμε.
Καλημέρα, καλημέρα

για τους στοίχους το έβαλα ρε .....

Golden days come and go
There is one thing I know
I've still got the blues for you

karafatme έγραψε:

για τους στοίχους το έβαλα ρε .....

Από το αυτί και στη ...φιλόλογο.

στίχος στίχος στίχος στίχος ...... είχα τον νου μου στον καφέ και το έγραψα στο φτερό .... ζητάω συγγνώμη ίσαμε 10 κιλά ...

Στο Λάκη που σήμερα μας άφησε . Καλό δρόμο νάχει.

Πανθρακικος αλα Μπαρτσελονα....

Η Τζούλια τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι by cosmogr

Παρτε τωρα λιγο χατζηδακη,γιατι σαν να ισοπεδωθηκε το πραμα....
Λιγη ποιοτητα,να το ισοροπιασουμε....

Για να στρώσει λίγο το ......σύστημα , πρωί πρωί.
Ναυάγιο, θα το καταντήσετε το τόπικ, με τις .....φωνάρες.
Σήφη θα σε παλουκώσω ρε, θα σε στείλω πυροσβέστη στους αντιδραστήρες.

Ένα μερακλήδικο για τους μερακλήδες...



Τζίμης Πανούσης και Αλκίνοος Ιωαννίδης μαζί live στο studio του City99,5


Θέ μου μεγαλοδύναμε,
που΄σε ψηλά κει πάνω.
ρίξε λιγάκι τουμπεκί, Θεούλη μου
στο ναργιλέ μου απάνω.
Εκεί ψηλα στης εκκλησιάς,
τις αψηλές καμάρες.
ανάψαμε τις τσιμπουκιές Θεούλη μου
σάν νά 'τανε λαμπάδες.


Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα,
με τ' άσπρα του τα γένια.
τραβάω μία ντουμανιά, Θεούλη μου
ξεραίνεται στα γέλια.
Κι όταν ανάψει ο ναργιλές
κι αρχίσει το ντουμανι,
βάλε όλους τους αγγέλους σου Θεούλη μου
να πούν το νάνι νάνι

ΠΤΟΛΕΜΑΡΧΟΣ έγραψε:

Η Τζούλια τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι by cosmogr

Παρτε τωρα λιγο χατζηδακη,γιατι σαν να ισοπεδωθηκε το πραμα....
Λιγη ποιοτητα,να το ισοροπιασουμε....

Ε, βέβαια. Στη σημερινή εποχή, μπορεί η κάθε πουτάνα να τραγουδάει Χατζιδάκι και να μην την παίρνουν με τις ροχάλες. Σημεία των καιρών...

Μηνά με σύγχισες....